Ζούμε ήμερες κρίσης. Η πρώτη αναμέτρηση του πολιτικού συστήματος με το εκλογικό σώμα ανέδειξε ενδιαφέροντα, το δίχως άλλο, στοιχεία. Βρισκόμαστε, καθώς όλα δείχνουν, σε ένα μεταίχμιο εξελίξεων, που πιθανόν να καθορίσει το μέλλον των επόμενων γενεών. Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας δεν το εκφράζουν μόνο τα πολιτικά πρόσωπα και οι κομματικοί σχηματισμοί, όπως λανθασμένα επιμένουμε να πιστεύουμε, αλλά και το εκλογικό σώμα, οι νοοτροπίες, οι εθνικές προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, με δυο λόγια ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις μας με την κοινωνία και την πολιτεία. Στην Ελλάδα συντηρούμε έναν παράδοξο τρόπο σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας: άλλα σκεφτόμαστε και άλλα πράττουμε, ξαφνιάζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό… Για παράδειγμα, το ιστορικό διαχρονικό σενάριο της ελληνικής οικογένειας είναι, πρώτον, να διοριστεί από το κόμμα ο σύζυγος, η σύζυγος και τα τέκνα στο Δημόσιο˙ δεύτερον, η οικογένεια αυτή να υβρίζει το Δημόσιο για την αναποτελεσματικότητά του και την αναξιοκρατία του˙ και, τέλος, αν δεν διοριστεί ο μπατζανάκης του ανιψιού της θείας, να μεταφέρονται οι ψήφοι της οικογένειας μονοκούκι στο άλλο κόμμα για την κατάφωρη αδικία που υπέστησαν όλοι!