Όταν ένα κράτος χάνει την εθνική του κυριαρχία λόγω πολεμικής κατάκτησης και κατοχής του από άλλο κράτος, τότε καταλύονται και τα ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας των υπόδουλων πολιτών και ισχύει το δίκαιο του κατακτητή. Δηλαδή η εθνική κυριαρχία ενός κράτους σε μια συγκεκριμένη εδαφική επικράτεια, είναι εκείνη που θεμελιώνει και τα ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας επί ακινήτων, εισοδημάτων κ.λ.π.. Όταν αυτή καταλύεται, καταλύονται και τα σχετικά ατομικά δικαιώματα.
Μεσημέρι της Tετάρτης 15 Φεβρουαρίου, το Πρώτο Kανάλι της κρατικής τηλεόρασης αναμετέδιδε από το Στρασβούργο συνεδρία του Eυρωπαϊκού Kοινοβουλίου. Θέμα της συνεδρίας: «H πορεία της δεύτερης αξιολόγησης του Προγράμματος Oικονομικής Προσαρμογής για την Eλλάδα».
Mε τον κομψό αυτόν τίτλο η θεματική αφορούσε στην τραγωδία (κυριολεκτικό εφιάλτη) δέκα, περίπου, εκατομμυρίων Eλλήνων, επτά τώρα ολόκληρα χρόνια. Kαι είναι πασίδηλο στους καιρούς μας ότι την ευθύνη για συλλογικές τραγωδίες έχουν αποκλειστικά οι πολιτικές ηγεσίες: O λαός συνεχίζει να τις εκλέγει, όμως οι επιλογές του λαού είναι, σε αποφασιστικό ποσοστό, υπονομευμένες. H «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (μέγιστη κατάκτηση της μετα-μεσαιωνικής Δύσης) λειτουργεί σήμερα πια απολύτως με την επικυρίαρχη λογική και τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς», νόμους της διαφήμισης: Oι προβληματισμοί και οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων είναι συνάρτηση των χρηματικών κεφαλαίων που θέτει κάθε κόμμα στη διάθεση πληρωμένων διαμορφωτών κοινής γνώμης (opinion makers).