Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό

  

Δύο ήττες μέσα στο Μόναχο — από Πορτογαλία (2-1) και Γαλλία (2-0). Η Γερμανία ήθελε τον τίτλο στο σπίτι της, αλλά τελικά άνοιξε… τις πόρτες της εστίας της.

Το κοινό απογοητευμένο. Οι αναλύσεις βαριές. Και τότε ακούστηκε το πιο σοφό (και πικρό) σχόλιο:

> «Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό.»

Δεν είναι αστείο. Είναι διαπίστωση. Την ώρα που στο γήπεδο δέχεται γκολ με το κιλό, στο Υπουργείο Άμυνας επενδύουν 100 δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς.

Η αμυντική γραμμή της Εθνικής καταρρέει. Η στρατιωτική όμως… ενισχύεται.

Κάποτε η Γερμανία κέρδιζε με σύστημα και ψυχή. Τώρα μοιάζει να αλλάζει το σύστημα, αλλάζει και το πεδίο:

Από το χορτάρι στο πεδίο βολής.

> Η Εθνική χωρίς επιθετικό πλάνο. Το έθνος με νέο δόγμα ασφαλείας.

Μπάλα ή μπότες λοιπόν; Η ιστορία θα δείξει.

Όταν οι Παππούδες Πήγαν στην Πόλη — Ένα αξέχαστο ταξίδι με τον Δήμο Ανατολικού Ολύμπου

 

Ήταν το 2008, όταν στον χορό του ΚΑΠΗ στο ξενοδοχείο Ποσειδών Παλλάς, ο τότε δήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, Αστερίας Χονδρόπουλος, έκανε μια ανακοίνωση που προκάλεσε έκπληξη αλλά και… μουρμουρητά:

«Θα πάμε στην Αγιά Σοφιά!» είπε με ενθουσιασμό στους ηλικιωμένους. Άλλοι το πίστεψαν, άλλοι όχι. Όμως τελικά, το ταξίδι έγινε και όσοι συμμετείχαν έζησαν εμπειρίες ζωής — όσοι έμειναν πίσω, το μετάνιωσαν.

Ως αντιδήμαρχος εκείνη την περίοδο, ο Κωνσταντίνος Σ. Γάντσιος συμμετείχε ενεργά στην αποστολή και τη στήριξε με κάθε τρόπο. Μαζί του και ο καθηγητής, αείμνηστος Στράτος Ζεγκίνης, Ίμβριος, συμμαθητής του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και επί χρόνια βιβλιοθηκάριος του Πατριαρχείου, ο οποίος φρόντιζε πάντα για τις επαφές μας και τις συναντήσεις μας στο Φανάρι.

Έτσι, ξεκινήσαμε:

— Στην Αγιά Σοφιά, όπου όλοι ρίγησαν από συγκίνηση.

— Στον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, όπου γίναμε δεκτοί με σεβασμό.

— Στο Βόσπορο, τραγουδώντας πάνω στο καράβι τα «Δώδεκα Ευζωνάκια».

— Στην πλατεία Ταξίμ, στα Χανουμάκια, γεμάτα κέφι και φως.

— Στην Αραβική Αγορά, όπου το παζάρι μάς γύρισε αιώνες πίσω.

— Και φυσικά, δεν ξεχνάμε τα… ψάρια που πήδηξαν από το τηγάνι, όπως λέει η παράδοση την ώρα που "η Πόλις εάλω".

Η αποστολή συνοδευόταν από τηλεοπτικό συνεργείο της ΔΙΟΝ τηλεόρασης, που κατέγραψε στιγμές χαράς, συγκίνησης και ιστορικής μνήμης. Η τρίτη ηλικία το χάρηκε όσο λίγες φορές — ένα ταξίδι ψυχής, που αποδείχθηκε πολύ περισσότερο από μια εκδρομή.

Ξεχωριστή στιγμή, η συνάντηση με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με τον οποίο φωτογραφηθήκαμε. Η εικόνα εκείνη αποτελεί για όλους μας ιερό ενθύμιο.

Αξέχαστη και η στιχομυθία με έναν Τούρκο που ρώτησε τον δήμαρχο:

— Από πού είστε;

Και η απάντηση ήρθε κοφτή και περήφανη:

— Από εδώ.

Ο Τούρκος έμεινε άφωνος. Γιατί μερικές απαντήσεις κουβαλούν την ιστορία μέσα τους.

Αυτό το ταξίδι στην Πόλη θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές μας. Ήταν ένα προσκύνημα, μια γιορτή, ένα βίωμα.

Και πάνω από όλα: ήταν τιμή μας που πήγαμε.

Αποχαιρετισμός στον Θανάση ΜΑΤΟ

Από τον πρώην Αντιδήμαρχο Αν. Ολύμπου Κωνσταντίνο Γιαντσιο 

Με σεβασμό και βαθιά συγκίνηση αποχαιρετώ σήμερα έναν άνθρωπο που άφησε έντονο και ουσιαστικό αποτύπωμα στην ιστορία της Λεπτοκαρυάς: τον Αθανάσιο (Θανάση) ΜΑΤΟ, πρώην Πρόεδρο της Κοινότητας.

Ο Θανάσης ΜΑΤΟΣ υπήρξε οραματιστής και πρωτοπόρος. Το 1959, σε ηλικία μόλις 27 ετών, εξελέγη ο νεότερος κοινοτάρχης στην Ελλάδα και υπηρέτησε με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Ξαναεξελέγη το 1964 και το 1975, παραμένοντας πάντα κοντά στους ανθρώπους και στις ανάγκες του τόπου.

Επί των ημερών του ξεκίνησαν και υλοποιήθηκαν κρίσιμα έργα για την ανάπτυξη της Λεπτοκαρυάς: η διάνοιξη δρόμων εντός του οικισμού, η χάραξη του σημερινού κεντρικού άξονα του χωριού μέχρι την παραλία, η επέκταση του δικτύου ύδρευσης, η κατασκευή του κοινοτικού καταστήματος στην παραλία – γνωστού ως “Το Κοχύλι” – που επί χρόνια υπηρέτησε τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, προτού κατεδαφιστεί από νεότερες διοικήσεις.

Με θάρρος και διορατικότητα, προχώρησε και στη διανομή κοινοτικών κλήρων προστατεύοντας τη δημόσια γη από καταπατήσεις και βάζοντας τάξη σε μια περιοχή που κινδύνευε να αφεθεί στο έλεος της αυθαιρεσίας.

Ο Θανάσης ΜΑΤΟΣ δεν ήταν απλώς ένας αιρετός. Ήταν ένας πραγματικός εργάτης του τόπου, με βαθιά αγάπη για τη Λεπτοκαρυά και τους ανθρώπους της. Η μνήμη του είναι άρρηκτα δεμένη με την πρόοδο της κοινότητάς μας.

Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους οικείους του.

Αιωνία του η μνήμη.

Μήτρος Πέτροβας: Ο δάσκαλος του Κολοκοτρώνη και η ψυχή της ανυπότακτης Ρωμιοσύνης

 

Γεννημένος το 1745 στη Γαράντζα Μεσσηνίας, ο Μήτρος Πέτροβας ήταν ένας από τους παλιότερους αγωνιστές του ελληνικού γένους. Πολέμησε στα Ορλωφικά του 1770 και για δεκαετίες κράτησε τα όπλα ενάντια στους Τούρκους, στα βουνά της Πελοποννήσου.

 Ο θάνατος του Κωνσταντή και η ανατροφή του Θεόδωρου

Το 1770, ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πατέρας του Θεόδωρου, σκοτώθηκε σε ενέδρα από τους Οθωμανούς. Ο μικρός Θεόδωρος ήταν μόλις 10 ετών. Τότε, ο Μήτρος Πέτροβας τον πήρε υπό την προστασία του και του στάθηκε σαν θετός πατέρας και καθοδηγητής. Τον έμαθε να πολεμά, να μην σκύβει το κεφάλι, και να σέβεται το αίμα που είχε ήδη χυθεί.

  «Μη σκύβεις το κεφάλι ποτέ. Εμείς γεννηθήκαμε για τα βουνά και την λευτεριά.» — φράση που του αποδίδεται προφορικά

Επαναστάτης στα 75

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, ο Πέτροβας ήταν 75 ετών. Παρ’ όλα αυτά, πήρε και πάλι τα όπλα. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες και βοήθησε με την πείρα του τους νεότερους οπλαρχηγούς. Ήταν μια ζωντανή γέφυρα ανάμεσα στα Ορλωφικά και την Εθνεγερσία.

Μετά την απελευθέρωση, δεν άντεξε να βλέπει τους Βαυαρούς να κυβερνούν έναν υπερήφανο λαό, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς σεβασμό για τους αγωνιστές, χωρίς να καταλαβαίνουν την πείνα και την ψυχή του τόπου. Είδε τον Κολοκοτρώνη φυλακισμένο και πολλούς καπετάνιους παραγκωνισμένους.

Το 1834, ξεσηκώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά ενάντια στην Αντιβασιλεία του Όθωνα. Μαζί με άλλους οπλαρχηγούς (όπως ο Γριζάλης και ο Τσαμαλής) κατέλαβαν τη μισή Πελοπόννησο.

Η εξέγερση καταπνίγηκε. Ο Μήτρος Πέτροβας, τότε 88 ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο, όπως και οι υπόλοιποι ηγέτες της. Δεν εκτελέστηκε, για να αποφευχθεί ή λαϊκή αντίδραση. Όμως έζησε τα τελευταία του χρόνια βλέποντας το όραμα της λευτεριάς προδομένο από ξενόφερτους.

 Πηγές και Αναφορές:

Ιστορικά Αρχεία της Εξέγερσης του 1834 – Εθνική Βιβλιοθήκη

"Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη", εκδ. Νέα Σύνορα

Αρχείο el.wikipedia.org (λήμματα: Μήτρος Πέτροβας, Ορλωφικά, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης)

Τοπικές μαρτυρίες Μεσσηνίας, Γαράντζας

Έλληνες στην ψυχή – Η αποστολή μιας ΑΜΚΕ πολιτισμού

 

Συχνά ακούμε φράσεις όπως «ψάχνουμε Έλληνες στην ψυχή». Δεν πρόκειται για ρομαντική υπερβολή, αλλά για ένα ουσιαστικό κάλεσμα — ένα κάλεσμα επιστροφής στην ταυτότητα, όχι ως παρελθόν, αλλά ως ζωντανή συνέχεια.

Στην Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία orfikon echoes of orfeus πιστεύουμε ότι η ελληνική ψυχή δεν περιορίζεται σε μια περίοδο της ιστορίας, ούτε σε ένα σύνολο στερεοτύπων. Είναι το πνευματικό και πολιτιστικό αποτύπωμα ενός λαού που μέσα στους αιώνες μεταμορφώθηκε, αγωνίστηκε, δημιούργησε και επιβίωσε. Η ψυχή της Ελλάδας δεν ανήκει μόνο στους αρχαίους φιλοσόφους, αλλά και στους ανώνυμους δημιουργούς, στους πρόσφυγες, στους ποιητές, στους νέους που αναζητούν νόημα μέσα στη σημερινή πραγματικότητα.

Για εμάς, το να είσαι Έλληνας στην ψυχή σημαίνει να αναγνωρίζεις ότι είσαι η συνέχεια — όχι αντιγραφή, όχι μουσειακό κατάλοιπο, αλλά ζωντανός κρίκος. Και αυτή η συνέχεια δεν είναι μονοδιάστατη: περιλαμβάνει τη μυθική σκέψη του Ορφέα, την πολιτική φιλοσοφία, την παράδοση της κοινότητας, τον χορό, τη μουσική, τη γλώσσα, αλλά και την ηθική της αντίστασης και του στοχασμού.

Γι’ αυτό και η αποστολή της ΑΜΚΕ μας είναι να αναδείξει τη σύνθεση όλων αυτών. Χωρίς να εξιδανικεύουμε, χωρίς να σβήνουμε τα δύσκολα, χωρίς να διχάζουμε. Να φέρουμε στο φως αυτό που ενώνει: η βαθιά συνείδηση ότι όλα όσα έγιναν — έγιναν, και εμείς είμαστε εδώ για να τα γνωρίσουμε, να τα σεβαστούμε και να τα συνεχίσουμε.

Η ΑΜΚΕ Orfikon echoes of orfeus δημιουργήθηκε ακριβώς γι’ αυτό: να στηρίξει πολιτιστικές δράσεις, εκπαίδευση, εκδόσεις, εκδηλώσεις και διαλόγους που καλλιεργούν όχι τον τυφλό θαυμασμό του παρελθόντος, αλλά την ενεργή πολιτιστική συνείδηση. Τη βαθύτερη έννοια του να είσαι Έλληνας — στην ψυχή.

Γιορτή της Σαρδέλας στην Παραλία Λεπτοκαρυάς

 

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη Γιορτή της Σαρδέλας στο ρέμα Αγίου Μηνά, στην παραλία Λεπτοκαρυάς, υπό την αιγίδα του Δήμου Δίου-Ολύμπου. Οι τοπικοί σύλλογοι πρόσφεραν απλόχερα σαρδέλες και φιλοξενία, δημιουργώντας μια γιορτινή ατμόσφαιρα.

Ξεχώρισαν τα χορευτικά της Πνευματικής Κίνησης Λεπτοκαρυάς, που με παραδοσιακές φορεσιές και χορούς κράτησαν ζωντανό το νήμα της παράδοσης, κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού.

Λεπτοκαρυά: Ντουζιέρες στην παραλία… χωρίς νερό!

 

 

Η θερινή σεζόν ξεκίνησε, τουρίστες ήρθαν, αλλά μερικές ντουζιέρες που τοποθετήθηκαν στην παραλία παραμένουν χωρίς νερό. Το αποτέλεσμα; Οι λουόμενοι φεύγουν με την αλμύρα — και με κακή εντύπωση.

Τι ισχύει:

Οι παραχωρησιούχοι με ξαπλώστρες έχουν ευθύνες, αλλά τις ντουζιέρες τις χρησιμοποιούν όλοι.

Ο Δήμος εισπράττει τέλη και μισθώματα. Έχει υποχρέωση να παρέχει βασικές υποδομές (ντουζιέρες, τουαλέτες, καθαριότητα).

Ο κάθε τουρίστας για 10 διανυκτερευσεις πληρώνει 20€ τέλος διαμονής – στην Ευρώπη αυτά πάνε στον Δήμο για έργα. Εδώ;

Τελικά;

Οι συλλογικές εκδηλώσεις στην Λεπτοκαρυά είναι πολύτιμες . Ωστόσο για τα ντουζ; Καμία συλλογική κίνηση. Και οι επαγγελματίες του τουρισμού; Ο καθένας πετά το μπαλάκι στον άλλον.

  Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Οι τουρίστες δεν συγχωρούν την προχειρότητα.

Οι ντουζιέρες πρέπει να λειτουργούν – τώρα.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ Γαντσιος 

Εικόνα εγκατάλειψης της πρώην κατασκήνωσης κιλκισίου στην Λεπτοκαρυά

 

Από τη βόρεια πλευρά της παραλίας Λεπτοκαρυάς, λίγο πριν το ρέμα του Αγίου Μηνά, υπάρχει ένας εγκαταλελειμμένος χώρος που κάποτε λειτουργούσε ως κατασκήνωση, πιθανώς της Μητρόπολης Κιλκίς – δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για ορθόδοξη ή άλλη δομή.

Τα κτίρια βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση, με σπασμένες οροφές, σαπισμένα υλικά και φράχτες που παραπέμπουν σε εγκατάλειψη δεκαετιών. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την εικόνα της κατάρρευσης, ζει σήμερα ένας άνθρωπος – χωρίς έλεγχο, χωρίς υποδομές, χωρίς αξιοπρέπεια.

Ως πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, γνωρίζω καλά πως εκείνη η περιοχή εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης Λεπτοκαρυάς και απέκτησε χρήση γης. Δημιουργήθηκε γήπεδο 5x5 και παιδική χαρά – με κόπο και σχεδιασμό. Όμως ο υπόλοιπος χώρος έμεινε έρμαιο του χρόνου.

Σήμερα, τουρίστες από όλη την Ευρώπη επισκέπτονται τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια της περιοχής. Επενδυτές έχουν βάλει εκατομμύρια ευρώ στην ανάπτυξη. Κι εμείς τους προσφέρουμε για θέα την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και μια ξεχασμένη κατασκήνωση που δεν ξέρει κανείς ποιος την διαχειρίζεται.

Πού είναι οι φορείς; Πού είναι η Εκκλησία; Πού είναι το κράτος;

Η εικόνα αυτή δεν μας τιμά – ούτε ως κοινωνία, ούτε ως Δήμος, ούτε ως Τουριστικός Προορισμός. Είναι ώρα να αναλάβει κάποιος την ευθύνη:

  Να εξεταστεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς

  Να γκρεμιστούν τα επικίνδυνα κτίσματα

  Να καθαριστεί και να αξιοποιηθεί σωστά ο χώρος

Η Λεπτοκαρυά αξίζει πολύ καλύτερη εικόνα από αυτή.

Γιατί όλα να περνάνε από την Αθήνα?

 Ολοι ή αποκέντρωση περνάει από την Αθήνα 

Αυτοδιοίκηση ή Ετεροδιοίκηση; 

! Ο Δήμος Δίου-Ολύμπου είναι ευλογημένος με τον μυθικό Όλυμπο και την θάλασσα, με ιστορία και πολιτισμό, με παραγωγή και τουρισμό. Από τη Λεπτοκαρυά μέχρι τον Πλαταμώνα και από το Δίον ως τις παλιές κοινότητες της Σκοτίνας και του Παντελεήμονα, χιλιάδες επισκέπτες και μόνιμοι κάτοικοι βλέπουν καθημερινά τις ελλείψεις.

  Ούτε ντους πια στις παραλίες.

 Ελάχιστοι υπάλληλοι καθαριότητας.

 Ανεπάρκεια σε ελεγκτικούς μηχανισμούς.

 Αδυναμία προσλήψεων, γιατί όλα περνούν από την Αθήνα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το τέλος διαμονής, που φέτος φτάνει τα 20€ για 10 μέρες ανά δωμάτιο, εισπράττεται μεν από τον επισκέπτη στην πόρτα, αλλά τα χρήματα πάνε πάλι στην Αθήνα. Στην ΕΕ το εισπράττει ο δήμος, εδώ ούτε που τα βλέπει , γιατί;;⁶

Τι αυτοδιοίκηση είναι αυτή;

Όταν δεν μπορείς να προσλάβεις ούτε έναν υπάλληλο χωρίς άδεια από τα κεντρικά,

Όταν εισπράττονται τέλη και φόροι χωρίς ανταποδοτικότητα,

Όταν περιμένεις εγκρίσεις για να καθαρίσεις ένα ρέμα ή να απομακρύνεις μπάζα,

τότε αυτό δεν λέγεται αυτοδιοίκηση.

Αυτό λέγεται ετεροδιοίκηση.

Δεν ζητάμε χάρη – απαιτούμε δικαιοσύνη

 Οι τουριστικές περιοχές χρειάζονται ενίσχυση.

 Οι αγροτικές κοινότητες αξίζουν ίση υποστήριξη.

 Οι δήμοι που κρατούν το εθνικό brand “Όλυμπος” δεν μπορεί να λειτουργούν με ρυθμούς δεκαετίας ’60.

🔊 Ας ακουστεί στην ΚΕΔΕ και στα υπουργεία:

  Ο Δήμος Δίου-Ολύμπου δεν είναι απλώς τουριστικός.

Είναι το σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού.

Απαιτεί πραγματική αυτοδιοίκηση, με πόρους, προσωπικό, σεβασμό και ελευθερία λήψης αποφάσεων.

#ΟλύμπουΦωνή #ΔήμοςΔίουΟλύμπου #ΑυτοδιοίκησηΤώρα #ΟλύμπουΑξιοπρέπεια #ΚΕΔΕ2025

Ευρώπη χωρίς στρατηγική, Ελλάδα χωρίς αποτροπή, Τουρκία χωρίς κόστος

 

Η ευρωπαϊκή άμυνα χωρίς κοινή γραμμή, η ελληνική διπλωματία χωρίς εγγυήσεις, και μια Τουρκία που από τους συμμάχους, ενισχύεται αντί να απομονώνεται.

Τουρίστες με τροχόσπιτα: Βάρος ή ευκαιρία;

 

του Κώστα Σ. Γιάντσιου

Θυμάμαι πριν από περίπου 35 χρόνια, στη Λεπτοκαρυά, εμφανίστηκε ένας Γερμανός με αυτοκινούμενο. Ήταν πρωί, γύρω στις 8, όταν μπήκε σε ένα κατάστημα σουβενίρ και ρώτησε πώς μπορεί να πάει στον Όλυμπο. Ο καταστηματάρχης, ένας άνθρωπος ντόπιος, του εξήγησε – και ξαφνικά είπε: «Θα ’ρθω κι εγώ μαζί σου. Έχω χρόνια να ανέβω στο βουνό».

Ο Γερμανός,  ξαφνιάστηκε: «Μα, έχεις μαγαζί, δεν δουλεύεις;»

«Θα το κλείσω» του απάντησε, κι έτσι και έγινε.

Αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η ελευθερία και φιλοξενία που βίωσε, τον σημάδεψε. Αντί για την Κρήτη, που αρχικά σκεφτόταν να αγοράσει σπίτι, τελικά διάλεξε τη Λεπτοκαρυά. Από τότε ζει μισό χρόνο στην Ελλάδα και μισό στη Γερμανία. Έχει κτίσει, έχει φίλους, έχει φέρει κόσμο. Κι όλα ξεκίνησαν από ένα τροχόσπιτο και μια ειλικρινή ανθρώπινη επαφή.

Δεν είναι όλοι ίδιοι – ούτε οι επισκέπτες, ούτε οι Έλληνες

Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις παρανομίας και αυθαιρεσίας. Υπάρχουν τουρίστες που παρκάρουν όπου βρουν, καταπατούν παραλίες, δεν αφήνουν ούτε ευρώ στην τοπική αγορά. Δεν τους υποστηρίζω. Όμως είναι λάθος να βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι. Δεν ξέρουμε αν αυτός που ζει σε ένα camper το κάνει από επιλογή ή από ανάγκη. Δεν ξέρουμε αν είναι ένας σύγχρονος νομάς ή ένας προσωρινά άστεγος. Κι ακόμη περισσότερο, δεν ξέρουμε αν αυτός ο άνθρωπος θα είναι αύριο ένας νέος επενδυτής, που αγαπήσει τον τόπο μας και θα τον στηρίξει πραγματικά.

Η λύση δεν είναι η καταδίκη, αλλά η οργάνωση

Είναι καιρός να πάψουμε να λειτουργούμε με βάση το «άσπρο-μαύρο». Ούτε ασυδοσία, ούτε απόρριψη. Όπως η Ελβετία, η Αυστρία και η Γερμανία, έτσι κι εμείς μπορούμε να προβλέψουμε:

Χώρους ελεγχόμενης στάθμευσης τροχόσπιτων, σε κατάλληλα σημεία κοντά σε τουριστικές περιοχές.

Δημοτικές ή ιδιωτικές υποδομές με βασικές παροχές (τουαλέτες, νερό, ρεύμα, απόρριψη λυμάτων).

Νομοθετικό πλαίσιο που να επιτρέπει ήπια φιλοξενία, χωρίς να πνίγει την ελευθερία, αλλά προστατεύοντας τη φύση και τους κατοίκους.

Έτσι, ο επισκέπτης δεν νιώθει κυνηγημένος. Ο επαγγελματίας βλέπει έσοδα. Ο τόπος οργανώνεται. Και κυρίως, αναγνωρίζουμε την αξία του εναλλακτικού τουρισμού, χωρίς να διώχνουμε κανέναν επειδή δεν έρχεται με πακέτο all-inclusive.

Η φιλοξενία δεν είναι αφέλεια – είναι πολιτισμός 

Πρέπει να διαχωρίσουμε τη νομιμότητα από την προκατάληψη. Όσοι παρανομούν, πρέπει να ελέγχονται. Αλλά όσοι σέβονται τον τόπο, ακόμη κι αν δεν κοιμούνται σε ξενοδοχείο, αξίζουν τον σεβασμό και την ευκαιρία να προσφέρουν. Και να δεθούν με την Ελλάδα.

Με εκτίμηση πρώην

 αντιδήμαρχος ανατολικού Ολύμπου 

Παλιός Παντελεήμονας

Η ανάπλαση των βρύσεων  στον Παλαιό Παντελεήμονα, που έγινε πριν από 17 χρόνια, είχε ως στόχο την ανάδειξη ενός παραδοσιακού στοιχείου του χωριού. Ωστόσο, όπως δείχνει η  φωτογραφία, η βρύση φαίνεται να μην είναι λειτουργική — δεν μπορεί κανείς να πιει νερό — γεγονός που ακυρώνει τη χρηστικότητά της. Ο λιθόστρωτος  δρόμος προς το Σχολείο Περιβάλλοντος εμποδίζεται από σταθμευμένο αυτοκίνητο τού νέοελληνα , κάτι που υποβαθμίζει τόσο την αισθητική όσο και τη λειτουργικότητα του χώρου. Είναι κρίμα να χάνεται η ουσία τέτοιων παρεμβάσεων, όταν λείπει η φροντίδα και η σωστή διαχείριση.

 

Η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ανάμεσα στην Ιστορία, τη Γεωπολιτική και τις Αξίες

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε ως ένα πολιτικό και οικονομικό εγχείρημα βασισμένο στις αξίες της δυτικής σκέψης: δημοκρατία, κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνική αλληλεγγύη. Οι ρίζες αυτών των αξιών βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα και μεταλαμπαδεύτηκαν μέσω της Ρώμης, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ωστόσο, η σύγχρονη ΕΕ φαίνεται ολοένα και περισσότερο να απομακρύνεται από το αξιακό της υπόβαθρο, ακολουθώντας την κατεύθυνση της σκοπιμότητας, των συμφερόντων και των εσωτερικών ισορροπιών.

Ένα από τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα αυτής της ασυνέπειας είναι η στάση της Ένωσης απέναντι στην Τουρκία. Η Τουρκία, από το 1974, κατέχει στρατιωτικά το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας – ενός πλήρους και ισότιμου κράτους-μέλους της ΕΕ. Παρότι αυτή η κατοχή είναι παράνομη και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν έχει επιβληθεί καμία ουσιαστική κύρωση, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζουν να διατηρούν προνομιακές σχέσεις με την Άγκυρα.

Παράλληλα, η Ελλάδα, μια χώρα που επικαλείτε συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας αλλά δεν το εφαρμόζει, είναι μέλος τόσο της ΕΕ όσο και του ΝΑΤΟ, απειλείται ανοιχτά με casus belli από την Τουρκία – η οποία, ειρωνικά, δεν έχει καν υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Ωστόσο, το 1998, αυτή ενσωματώθηκε στο ενωσιακό δίκαιο. Πώς, λοιπόν, μια χώρα που απειλεί με πόλεμο κράτος-μέλος της Ένωσης παραμένει "υποψήφια προς ένταξη" και συμμετέχει ανεπίσημα σε ευρωπαϊκά σχήματα ασφάλειας και άμυνας;

Ταυτόχρονα, η ΕΕ ανακοίνωσε πακέτο 800 δισεκατομμυρίων ευρώ, στο οποίο ενδέχεται να συμμετάσχει και η Τουρκία. Αν αυτό ισχύσει, τότε τα χρήματα αυτά –που προέρχονται από τους φορολογούμενους πολίτες της Ένωσης– θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν εξοπλισμούς που στο μέλλον θα στραφούν κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Κάποτε, ο Βενιζέλος έστειλε στρατό στην Κριμαία και το πληρώσαμε. Σήμερα, στείλαμε όπλα στην Ουκρανία χωρίς να αναδείξουμε το πρόβλημα της Κύπρου και της Ελλάδας.

Η γερμανική στάση, τόσο ιστορικά όσο και σήμερα, δημιουργεί επιπλέον ερωτήματα. Από την εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία είχε ρόλο στην καθοδήγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην καταπίεση των χριστιανικών πληθυσμών και στον αφανισμό της ελληνικής οικονομικής παρουσίας στην περιοχή. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, με διαφορετικά πρόσωπα αλλά ίδιες πρακτικές. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις νομιμοποιεί και ξεπλένει την τουρκική προκλητικότητα – όπως με την υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών.

Παρατηρείται επίσης η τουρκική παρεμπόδιση έργων της ΕΕ στην ελληνική επικράτεια, όπως το καλώδιο στην Κάσο. Παρά την απειλή, η Ευρώπη σιωπά. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ επέβαλε κυρώσεις στην Ελλάδα (27/2/2025 στο Λουξεμβούργο) επειδή δεν εφάρμοσε τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό με βάση τα 12 ναυτικά μίλια, όπως ορίζει ο ευρωπαϊκός χάρτης – και στη συνέχεια η Ελλάδα υπέβαλε χάρτη με 6 μίλια. Ποιο είναι το μήνυμα προς τα κράτη-μέλη; Ότι οι αρχές είναι διαπραγματεύσιμες και οι κυρώσεις έχουν αποδέκτη τους αδύναμους.

Η υποκριτική στάση της ΕΕ γίνεται πιο κραυγαλέα αν τη συγκρίνουμε με την ταχύτητα και τη σφοδρότητα της αντίδρασής της στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Κυρώσεις, διεθνής απομόνωση, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη – όλα κινητοποιήθηκαν άμεσα. Στην περίπτωση της Κύπρου και της Ελλάδας, επικρατεί σιγή ή και ανοχή. Γιατί; Επειδή η Τουρκία προσφέρει στρατηγικά συμφέροντα και είναι εμπορικά πολύτιμη για μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες – Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο.

Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι ένα απλό κράτος-μέλος. Είναι ο πυλώνας της γεωπολιτικής σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, χώρα που εδώ και χιλιετίες λειτουργεί ως φραγμός στις ασιατικές επεκτάσεις προς την Ευρώπη ,από τις Περσικές εισβολές έως τη Μάχη του Μαντζικέρτ. 1071 Σήμερα, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ενισχύσει στρατηγικές συνεργασίες πέρα από τα στενά ευρωπαϊκά όρια: με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδία, Λιβύη και, φυσικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο φυσικός γεωπολιτικός της χώρος – μια συμμαχία του μέλλοντος, με χώρες που σέβονται το Διεθνές Δίκαιο και αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως εταίρο, όχι ως αναλώσιμο.

Τέλος, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την ευθύνη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο πολλές φορές επιλέγει κατευναστικές πολιτικές απέναντι στην Άγκυρα. Η επιδίωξη “ήρεμων νερών” δεν μπορεί να γίνεται με υποχωρήσεις σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ή με συμφωνίες “φιλίας” χωρίς την άρση του casus belli.

Η Ελλάδα οφείλει να χαράξει εξωτερική πολιτική βασισμένη στον ρεαλισμό, τη στρατηγική αυτοπεποίθηση και την πίστη στο διεθνές δίκαιο – όχι στη φοβία και την αυταπάτη. Η ΕΕ, αν θέλει να παραμείνει ένωση αρχών και όχι συμφερόντων, οφείλει να το αποδείξει. Η Ελλάδα, αν θέλει να έχει λόγο και ρόλο, πρέπει να το απαιτήσει.

Ακαδημίες ποδοσφαίρου Λεπτοκαρυάς

 Orfikon – Echoes of Orfeus

Μια νέα αρχή για τη Λεπτοκαρυά μέσα από την πολιτιστική και αθλητική δράση

Στην καρδιά της Μακεδονίας, κάτω από τη σκιά του Ολύμπου, γεννήθηκε μια νέα προσπάθεια: η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία "Orfikon – Echoes of Orfeus". Ένας φορέας πολιτισμού, αθλητισμού και δημιουργίας, με σκοπό να αναδείξει τη μυθολογία του Ορφέα και να φέρει ανάπτυξη στον τόπο μας μέσα από δράσεις ουσίας.

Τι είναι όμως μια ΑΜΚΕ; Είναι ένας νόμιμος και ευέλικτος φορέας που:

Διεκδικεί και διαχειρίζεται χορηγίες και ευρωπαϊκά κονδύλια

Οργανώνει εκδηλώσεις, εκπαιδευτικά και αθλητικά προγράμματα

Συνεργάζεται με δήμους, συλλόγους και φορείς, χωρίς να έχει σκοπό το κέρδος

Η "Orfikon" δεν ήρθε να υποκαταστήσει τον Δήμο, αλλά να ενώσει δυνάμεις και να προσφέρει λύσεις εκεί που υπάρχει ανάγκη – όπως στις ακαδημίες ποδοσφαίρου της Λεπτοκαρυάς, που λειτουργούν με αυτοθυσία και ελάχιστα μέσα. Όταν βρέχει, δεν υπάρχει σκεπαστό. Ούτε αποδυτήρια στα 5×5. Το 2008 είχε ψηφιστεί κλειστό γυμναστήριο τύπου Τ11. Αλλά δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Γιατί; Γιατί λείπει η συνέχεια, η πίεση, η συμμετοχή. Και αυτό ακριβώς θέλουμε να αλλάξουμε. Η Orfikon στοχεύει:

Να ενεργοποιήσει την τοπική κοινωνία

Να προσελκύσει χορηγίες και συνεργασίες (ήδη υπήρξε ανεπίσημο ενδιαφέρον από ΠΑΕ)

Να φέρει τουρίστες, δράσεις και έσοδα, αναδεικνύοντας τον Ορφέα, τα Λείβηθρα, τον Όλυμπο και την τοπική νεολαία

Αν δεν επενδύσουμε στα παιδιά μας και στην πολιτιστική μας ταυτότητα, τότε πού; Η Orfikon είναι ανοιχτή σε όλους όσοι θέλουν να συνεισφέρουν με ιδέες, έργο ή υποστήριξη.

Ίσως αυτή τη φορά, η "ηχώ του Ορφέα" να ξυπνήσει πραγματικά τον τόπο μας.

Σύντομη Παρουσίαση της ΑΜΚΕ Orfikon – Echoes of Orfeus

Η Orfikon – Echoes of Orfeus είναι μια νέα Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία (ΑΜΚΕ) με έδρα τον Δήμο Δίου-Ολύμπου, που έχει ως κύριο σκοπό την ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της περιοχής μέσα από τον μύθο του Ορφέα και των Μουσών.

Με δράσεις στους τομείς του πολιτισμού, της εκπαίδευσης, του περιβάλλοντος και του αθλητισμού, η Orfikon επιδιώκει να:

Επανασυστήσει τον Ορφέα ως διεθνές σύμβολο μουσικής, αρμονίας και πνευματικότητας

Δημιουργήσει πολιτιστικές διαδρομές και εκδηλώσεις με επίκεντρο τα Λείβηθρα και τον Όλυμπο

Υποστηρίξει την τοπική νεολαία μέσω αθλητικών προγραμμάτων και σύγχρονων υποδομών

Συνεργαστεί με δήμους, ιδρύματα, πανεπιστήμια και πολιτιστικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Αξιοποιήσει εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης για κοινωφελή έργα

Η Orfikon είναι ένας ανοιχτός, ανεξάρτητος φορέας, με διάθεση να ενώσει δυνάμεις και να φέρει ζωή στον τόπο, βασισμένη στις αξίες της συνεργασίας, της δημιουργίας και της ιστορικής συνέχειας.

Για περισσότερες πληροφορίες ή συμμετοχή στις δράσεις μας:

[www.orfikon.gr] (υπό κατασκευή)

ΑΜΚΕ προσωρινό email επικοινωνίας  kosgiantsios@gmail.com Τηλέφωνο Επικοινωνίας 6978641206

Φαναράκια στον ουρανό της Λεπτοκαρυάς – Όμορφο ή επικίνδυνο;

 

Στις 21 Μαΐου, στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, τουρίστες άφησαν στον ουρανό δεκάδες φαναράκια, σαν μικρά αερόστατα, που ανέβηκαν εντυπωσιακά ψηλά. Η εικόνα ήταν μαγευτική, αλλά δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:

Πόσο επικίνδυνη είναι, ειδικά όταν φυσάει ή υπάρχουν ξερά χόρτα στην περιοχή;

Μένεις, δεν προχωράς. Φεύγεις, πετάς.

 Στην Ελλάδα, αν αξίζεις πραγματικά, έχεις δύο δρόμους: ή να σπάσεις τα μούτρα σου εδώ ή να φύγεις έξω και να πετύχεις.

Ο Παπανικολάου με το Τεστ Παπ δεν έγινε δεκτός στα ελληνικά πανεπιστήμια — έπρεπε να πάει στις ΗΠΑ για να σώσει εκατομμύρια γυναίκες. Ο Ποστέκογλου, Έλληνας της διασποράς, έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που πήρε ευρωπαϊκό τίτλο με την Τότεναμ. Εδώ, ποιος τον ήξερε; Ποιος του έδωσε ευκαιρία;

Η Εθνική Ελλάδος πήρε το Euro του 2004 με ξένο προπονητή. Ακόμα και τότε, κάποιοι έψαχναν να μειώσουν τη νίκη. Ξένοι διαιτητές στα γήπεδα, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τους δικούς μας. Γιατί; Επειδή ξέρουμε τι γίνεται πίσω από την κουρτίνα.

Το ποδόσφαιρο, λένε, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Αν δεις πώς παίζεται το παιχνίδι εκεί, καταλαβαίνεις πώς παίζεται παντού. Ίδιες ομάδες, ίδιες παράγκες, ίδιοι μηχανισμοί.

Και μετά, ήρθαν τα Τέμπη. Πέρασαν δύο χρόνια. Όλοι μίλησαν, κανείς δεν τιμωρήθηκε ουσιαστικά. Το μπάζωμα – ξεμπάζωμα συνεχίζεται. Οι συμβάσεις, οι ευθύνες, τα ψέματα. Οι ζωές που χάθηκαν μπλέχτηκαν σε πολιτικά παιχνίδια και τελικά... ξεχάστηκαν. Κανένα “ποτέ ξανά” δεν εφαρμόστηκε. Καμία ουσιαστική αλλαγή. Τίποτα.

Αν το καλοσκεφτείς, είναι όλα το ίδιο: ο σταθμάρχης στα Τέμπη είναι το ίδιο με τον αδιάφορο διευθυντή σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Με τον κολλητό που παίρνει δουλειά χωρίς να ξέρει. Με τον ικανό νέο που φεύγει για να μην πνιγεί στη μετριότητα και την αδιαφάνεια.

Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Είναι πλούσια σε ανθρώπους, αλλά φτωχή σε σύστημα. Και το σύστημα φοβάται τους άξιους. Γιατί δεν μπορεί να τους ελέγξει.

Οπότε ναι — φεύγεις και πας μπροστά. Μένεις, και πολεμάς το ίδιο τέρας κάθε μέρα.

Ερώτηση: Θα αλλάξει ποτέ αυτό; Ή θα συνεχίσουμε να λέμε “έτσι είναι τα πράγματα” μέχρι να μην μείνει κανείς να τα αλλάξει; ωστόσο είναι γνωστό ότι ή Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...!!!

   Την γλυτώνουν οι Έλληνες που είναι εκτός των συνόρων!!!

Απο το αρχειο η γεννοκτονια των ποντιων

 1. Αμερικανική Αναφορά – Πρέσβης Henry Morgenthau

> «Ο Οθωμανικός στρατός και οι άτακτοι τσέτες, με την καθοδήγηση ορισμένων ατόμων όπως ο Τοπάλ Οσμάν, ξεκλήρισαν χωριά Ελλήνων και Αρμενίων. Οι άνθρωποι σφαγιάζονταν ή πεθαίναν από πείνα στα βουνά. Οι γυναίκες σύρονταν γυμνές, και οι άνδρες ανασκολοπίζονταν ή αποκεφαλίζονταν δημόσια.»

— Αναφορά στον Αμερικανό Πρόεδρο, 1918

2. Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός – Μαρτυρία ιεραποστόλου από τη Μερζιφούντα (Merzifon):

> «Οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν εισέβαλαν στη Σαμψούντα και κατέστρεψαν ελληνικά σχολεία και εκκλησίες. Ο πληθυσμός υποχρεώθηκε σε εκτοπισμό. Οι άνδρες χάθηκαν στα βουνά ή εκτελέστηκαν. Πολλές γυναίκες βιάστηκαν ή πουλήθηκαν στα χαρέμια. Δεν υπήρχε οίκτος ούτε για τα παιδιά.»

— Αρχείο Near East Relief, 1919

3. Αναφορά του Γάλλου Πρόξενου στη Σαμψούντα (1921):

> «Ο Τοπάλ Οσμάν και οι άνδρες του λειτουργούν με την έγκριση του κεμαλικού στρατηγείου. Σφαγές συνεχίζονται στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχει πλέον ελληνορθόδοξο χωριό στη διαδρομή Σαμψούντα - Μερζιφούντα.»

4. Μαρτυρία του Μητροπολίτη Αμασείας, Γερμανού Καραβαγγέλη:

> «Ο Τοπάλ Οσμάν, με στρατιές τσετών, ρήμαξε τα ελληνικά χωριά του Πόντου. Οι παπάδες μαρτύρησαν πρώτοι. Πολλούς τους κρέμασαν στις αυλόπορτες των εκκλησιών. Γυναίκες ατιμάστηκαν μπροστά στα παιδιά τους.»

Όταν πολεμάς για την ειρήνη!!!

Του Κωνσταντίνου Σ Γιαντσιου Οι δηλώσεις και οι κατευθύνσεις που παίρνουν ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν μια ανησυχητική μετατόπιση από τη διπλωματία και την ειρηνική επίλυση διαφορών, προς τη στρατιωτικοποίηση και την ένταση. Ο Φλοριάν Φιλιπό, με όλα τα ελαττώματά του, έχει θίξει ένα σοβαρό ζήτημα: η Ευρώπη κινδυνεύει να μετατραπεί από ειρηνευτική δύναμη σε πολεμικό εργαλείο ξένων συμφερόντων.

Ο Μακρόν θέλει να εμφανίζεται ως "στρατηγικός ηγέτης", αλλά συχνά οι δηλώσεις του για αποστολή στρατευμάτων ή για "ευρωπαϊκή πυρηνική αποτροπή" γεννούν φόβους, όχι λύσεις. Δείχνει να υποτιμά τη σημασία της αποκλιμάκωσης, ενώ ρισκάρει τη ζωή χιλιάδων Γάλλων πολιτών και στρατιωτών.

Ο Κιρ Στάρμερ, αρχηγός των Βρετανών Εργατικών, παρόλο που είναι ακόμα στην αντιπολίτευση, έχει δείξει πλήρη ευθυγράμμιση με τα ατλαντικά γεράκια. Λείπει η ανεξαρτησία σκέψης και η πολιτική γενναιότητα που απαιτείται για μια νέα ευρωπαϊκή στάση ειρήνης.

Ο Μέρτς, πριν ακόμη αναλάβει τη γερμανική καγκελαρία, ήδη δήλωνε υπέρ της πρωτοκαθεδρίας του γερμανικού στρατού στην Ευρώπη, ειδικά απέναντι στη Ρωσία. Αυτού του είδους οι τοποθετήσεις ξυπνούν επικίνδυνες μνήμες στην ευρωπαϊκή ήπειρο και ακυρώνουν τον ιστορικό ρόλο της Γερμανίας ως δύναμης ειρηνικής σταθερότητας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Ο φιλλιπο είναι το κόμμα " πατριώτες" στην  Γαλλία και έχει δίκαιο για τούς τρεις ηγέτες, και για την Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν ζήτησε νά παραιτηθεί. 

  Ωστόσο πρέπει αλήθεια νά πούμε ότι . Η Ευρώπη χρειάζεται ηγέτες που να ξέρουν να λένε «όχι» σε πόλεμο, να χτίζουν γέφυρες αντί να υψώνουν τείχη, και να υπηρετούν πρώτα τους λαούς τους — όχι τα συμφέροντα των οπλοβιομηχανιών ή των υπερατλαντικών στρατηγικών σχεδίων.

Για την Παλιά Λεπτοκαρυά, με σεβασμό και πράξεις

 

Χαίρομαι που βλέπω να ξαναζωντανεύει η προσπάθεια του Λαογραφικού Πολιτιστικού Συλλόγου Παλιάς Λεπτοκαρυάς, με ορίζοντα τις εκλογές της 25ης Μαΐου. Η συμμετοχή και η ενότητα είναι απαραίτητες για να πάει ο τόπος μπροστά.

Ωστόσο, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο σε ευχές και ιδέες.

Η θέση Ράχη, η ιστορική πλατεία της Παλιάς Λεπτοκαρυάς, είχε παραχωρηθεί από το 1928 για σχολική χρήση και για τις ανάγκες της κοινότητας. Για χρόνια υπήρξε τόπος εκδηλώσεων. Σήμερα, είναι περιφραγμένη και εγκαταλειμμένη.

Δίπλα χτίστηκε ένα άλλο κτίσμα, που ονομάστηκε «παλιό σχολείο». Λειτούργησε για λίγο ως ταβέρνα και σήμερα έχει μετατραπεί σε μαντρί. Στην πραγματικότητα, αν σκάψουμε, θα βρούμε ακόμα τα παλιά θεμέλια του πραγματικού σχολείου.

Όταν διετέλεσα πρόεδρος του Συλλόγου, άφησα αρχείο, τοπογραφικά και υλικό για όλα αυτά. Δεν χάθηκε η μνήμη – υπάρχει και περιμένει να αξιοποιηθεί.

Ζήτησα από τον Δήμαρχο Δίου-Ολύμπου Ευάγγελο Γερολιολιο  να παραχωρηθεί το κτίριο για πολιτιστική χρήση. Είχαμε θετική συνάντηση και έκανα και σχετική ανάρτηση τότε. Δυστυχώς, καθυστέρησα στις γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Προτεραιότητά μας το τελευταίο διάστημα είναι η ΑΜΚΕ και η ανάδειξη του Ορφέα, όμως η Παλιά Λεπτοκαρυά είναι για μας  μέρος αυτής της πολιτιστικής πορείας. Δεν ξεχνώ.

Ας μην μείνουμε στα λόγια. Το χωριό μας αξίζει πολλά – και μπορούμε να τα διεκδικήσουμε μαζί.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Γιαντσιος