Από «φιλέλληνας» ως «νίκη με υποχώρηση»

 

Από «φιλέλληνας» ως «νίκη με υποχώρηση» 

Όταν η πολιτική σοβαρότητα διαλύεται στις λέξεις

Τις τελευταίες εβδομάδες, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης έχει επανειλημμένα απασχολήσει την κοινή γνώμη — όχι για διπλωματικές επιτυχίες, αλλά για τις παράδοξες, αμήχανες, και ενίοτε προσβλητικές δηλώσεις του.

Πιο πρόσφατη, η φράση του σε τηλεοπτική συνέντευξη:

> «Δεν είμαι ούτε φιλοϊσραηλινός ούτε φιλοπαλαιστίνιος. Είμαι φιλέλληνας.»

Το αποτέλεσμα, είναι γελοιογραφικό. Πώς γίνεται Έλληνας υπουργός να αυτοχαρακτηρίζεται φιλέλληνας — δηλαδή ό,τι λέμε για τους ξένους που αγαπούν την Ελλάδα; Η δήλωση  κατέληξε να δημιουργεί αμηχανία και ερωτήματα για το επίπεδο της σκέψης πίσω από την πολιτική.

Ο ίδιος υπουργός, στο παρελθόν, έχει δηλώσει:

«Ας με πουν μειοδότη».

«Και νικήσαμε υποχωρώντας» στην κάσο, αλλοιώνοντας μια από τις πιο σκληρές στιγμές της Επανάστασης — όπου δεν υπήρξε υποχώρηση, αλλά θυσία και ολοκαύτωμα.

Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό και θεσμικό. Δεν μπορεί να παίζει με την ιστορική μνήμη, ούτε να υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών με φράσεις επικοινωνιακής εντυπωσιοθηρίας.

Η εξωτερική πολιτική χρειάζεται αξιοπρέπεια, σαφήνεια και συνέπεια — όχι σλόγκαν.

   Η Ελλάδα εχει ανάγκη από Έλληνες που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων — και το δείχνουν όχι με λέξεις, αλλά με έργο.

Ο Πόντος, ο ΠΑΟΚ , και η μεγάλη Ελλάς

Από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον Πόντιο ηγέτη που άναψε τη φλόγα της Επανάστασης το 1821 στο Ιάσιο, μέχρι τον Δημήτριο Υψηλάντη, που έδωσε την τελευταία νικηφόρα μάχη στη Πέτρα της Βοιωτίας, ο ποντιακός ελληνισμός ήταν παρών, πρωτοπόρος, θυσιαστικός.

Κι όμως, η ίδια η πατρίδα που σώθηκε χάρη και στους αγώνες τους, καθυστέρησε έναν ολόκληρο αιώνα να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων, ενώ ακόμα και σήμερα στέκεται αμήχανη ή εχθρική απέναντι σε παιδιά της που συνεχίζουν να προσφέρουν.

Ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, ένας απόδημος Πόντιος που επένδυσε στη χώρα, στην οικονομία, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό — και ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ — δεν αποθεώθηκε, όπως θα συνέβαινε σε ένα κράτος που ξέρει να τιμά τους ευεργέτες του. Αντιθέτως, βάλλεται από κύκλους συμφερόντων που φαίνεται πως ενοχλούνται όταν ένας Έλληνας της διασποράς έχει άποψη, δύναμη και ανεξαρτησία.

Πόσες φορές θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται;

Πόσες φορές οι Έλληνες που κουβαλούν την πατρίδα στην καρδιά και όχι στο διαβατήριο, θα πληρώνουν το τίμημα της αγάπης τους;

Αυτοί που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία – οι Υψηλάντηδες – δεν είχαν πίσω τους πολιτικά γραφεία, αλλά ιδανικά και πίστη στο έθνος. Αυτοί που σήμερα επενδύουν στον τόπο, όπως ο Σαββίδης, δεν κινούνται από μικροσυμφέροντα, αλλά από σχέδιο, μνήμη και ευθύνη.

Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε συλλογικά:

Θα αφήσουμε την Ελλάδα να συνεχίζει να διώχνει τα άξια παιδιά της;

Ή θα σταθούμε επιτέλους στο ύψος της ιστορίας μας;

Η Ελλάδα δεν σώθηκε ούτε με φραγκοδίφραγκα, ούτε με υποταγές.

Σώθηκε και προχώρησε με γενναίους Έλληνες, όπου κι αν γεννήθηκαν.

Ας τους τιμήσουμε όπως τους αξίζει. Γιατί αυτοί είναι η ψυχή της.

Και κάτι ακόμη:

Ο Πόντος δεν πέθανε. Ζει στη μνήμη, στη μουσική, στον χορό, στη λεβεντιά και στο βλέμμα όσων δεν ξεχνούν.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο ομάδα. Είναι σύμβολο πίστης, ρίζας και επιμονής.

Και η Ελλάδα;

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει και πάλι μια Πατρίδα που δεν ξεχνά, δεν μικραίνει και δεν κυνηγά τους καλύτερους της.

Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη αχαριστία.

Ήρθε η ώρα να γυρίσει ο τροχός – κ

αι να ενωθεί ξανά το έθνος.

Οι Έλληνες, πάλι προδομένοι – 17 Ιουνίου 2018:

Η Συμφωνία των Πρεσπών και η πληγή που δεν κλείνει Σαν σήμερα, στις 17 Ιουνίου 2018, υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Για κάποιους, ένα βήμα προς την επίλυση μιας διπλωματικής εκκρεμότητας. Για πολλούς όμως, ένας σταθμός πικρίας, απογοήτευσης και βαθιάς προδοσίας. Οι Έλληνες ένιωσαν και πάλι ότι δεν ακούστηκαν, δεν μετρήθηκαν, δεν σεβάστηκαν. Ότι κάποιοι “έδωσαν” όνομα, ψυχή και γλώσσα, σαν να ήταν διαπραγματεύσιμα εμπορεύματα, κι όχι τα ιερά θεμέλια της ιστορικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας. Η αναγνώριση του ονόματος "Βόρεια Μακεδονία" ήταν για πολλούς Έλληνες παραχώρηση του όρου "Μακεδονία" χωρίς δικαίωμα. Η αποδοχή της ύπαρξης «μακεδονικής» γλώσσας και εθνικότητας δημιούργησε ένα σοβαρό προηγούμενο, που διαστρεβλώνει ιστορικές αλήθειες και απειλεί τη συλλογική μας μνήμη. Η πλειοψηφία των πολιτών, ειδικά στη Μακεδονία, διαμαρτυρήθηκε, ξεσηκώθηκε, κατέβηκε στους δρόμους. Όμως η φωνή τους δεν εισακούστηκε. Κυριάρχησε ο πολιτικός σχεδιασμός, η πίεση των ξένων παραγόντων, οι διεθνείς ισορροπίες. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που οι Έλληνες βιώνουν την πικρία της προδοσίας από μέσα. Η Ιστορία είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Ο Σωκράτης, που μίλησε για την αλήθεια, καταδικάστηκε από την ίδια του την πόλη. Ο Κολοκοτρώνης, ο ήρωας της Επανάστασης, φυλακίστηκε από το ελληνικό κράτος που ο ίδιος έστησε. Ο Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης με εθνικό όραμα, δολοφονήθηκε από ελληνικά χέρια. Και ας θυμηθούμε το 1922: ο ελληνικός στρατός, χωρίς να έχει χάσει στρατιωτικά, έφτασε έξω από την Άγκυρα. Τι περίμενε; Τι τον κράτησε πίσω; Ποιοι σταμάτησαν την πορεία εκείνη που ίσως να άλλαζε την ιστορία; Η απάντηση που δίνουν πολλοί είναι μία ακόμη προδοσία — πολιτική, γεωπολιτική, εσωτερική. Υπάρχουν βεβαίως Έλληνες που ιδεολογικά υποστηρίζουν τη συμφωνία. Και είναι θεμιτό. Αλλά η διαφορά άποψης δεν μπορεί να αναιρεί την ιστορική αλήθεια. Δεν μπορεί να σβήσει το συλλογικό τραύμα. Δεν μπορεί να κάνει το ψέμα… εθνική γραμμή. Η ελίτ που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών κινήθηκε έξω από τον παλμό της ελληνικής ψυχής. Ενδεχομένως με αγαθές προθέσεις ή πίστη σε μια παγκοσμιοποιημένη λογική. Όμως όποιος δεν νιώθει το βάρος της Ιστορίας, δεν έχει θέση να την αγγίζει. Γι’ αυτό και η πληγή μένει ανοιχτή. Όχι γιατί είμαστε αδιάλλακτοι. Αλλά γιατί δεν ξεπουλάμε ό,τι αγαπήσαμε. Γιατί για τον Έλληνα, η Ιστορία δεν είναι παρελθόν. Είναι πνοή, καθρέφτης, πυξίδα. Κι όποιος την παραχωρεί, προδίδει πρώτα την ψυχή του. Με εκτίμηση πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος

Οδηγούν όπως θέλουν – κι εμείς κοιμόμαστε όπως μπορούμε...

 

Δεν μιλάμε για «χαλαρή νοοτροπία». Μιλάμε για ασυδοσία.

Παρκάρουν σε στροφές, κλείνουν διαβάσεις, τρέχουν με μηχανάκια σε κατοικημένες περιοχές.

Ο πεζός δεν έχει πού να σταθεί, και οι τουρίστες μάς ρωτούν:

«Μα εδώ δεν υπάρχει έλεγχος;»

Δυστυχώς, δεν υπάρχει.

Τα βράδια, η παραλιακή γίνεται πίστα.

Ο θόρυβος, η ταχύτητα, η απουσία κανόνων – όλα αυτά απειλούν την ποιότητα ζωής αλλά και τη Γαλάζια Σημαία που πρόκειται να δοθεί στην περιοχή.

  Κριτήριο 10 – Ησυχία και ασφάλεια στις ακτές

Η Γαλάζια Σημαία δεν δίνεται μόνο για καθαρά νερά. Απαιτεί και ηρεμία, ασφάλεια και σεβασμό στον πεζό.

Η σημερινή εικόνα την υπονομεύει.

   Ώρα για δράση

Οι εξελίξεις επιβάλλουν λύσεις:

Πεζοδρόμηση ή αποκλεισμός μηχανοκίνητων στην παραλιακή – έστω σε ώρες αιχμής.

Ο σεβασμός στον νόμο είναι θέμα πολιτισμού, δημόσιας υγείας και τουριστικής αξιοπιστίας.

Αν δεν δράσουμε , θα συνεχίσουμε να «κοιμόμαστε» με τον φόβο – και τον θόρυβο.

Με εκτίμηση Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος, τουριστικές επιχειρήσεις 

#ΟδικήΑσφάλεια #ΓαλάζιαΣημαία #Πεζοδρόμηση #Καλοκαίρι2025

Η Επανάσταση το 1821 με Πόντιο ξεκίνησε με Πόντιο τελείωσε

Η αλήθεια είναι ότι ο Ποντιακός Ελληνισμός είναι αναπόσπαστο και ηρωικό κομμάτι του Ελληνισμού, με ιστορία χιλιάδων ετών, από την αρχαιότητα, τον Ξενοφώντα και τους Μυρίους, ως τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την εθνεγερσία του 1821.

Η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε με Πόντιο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος ύψωσε το λάβαρο της ελευθερίας στο Ιάσιο.

 

Και ο αδερφός του Δημήτριος Υψηλάντης, επίσης Πόντιος, πολέμησε ηρωικά και έδωσε την τελευταία μάχη της Επανάστασης στη μάχη της Πέτρας (Σεπτέμβριος 1829), που θεωρείται το τέλος του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα.

Και έντεχνος αποκρύπτεται 

Οι Πόντιοι δεν "δεν ελευθερώθηκαν" με γεωγραφικούς όρους, αλλά πολέμησαν, πρόσφεραν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν για την κοινή ιδέα της ελευθερίας του Γένους. Δεν υπάρχει καμία εθνική ή ιστορική βάση στον ισχυρισμό ότι "δεν είναι Έλληνες" — αυτό είναι ψευδές, άδικο και επικίνδυνο.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός υπέστη γενοκτονία, διωγμούς, ξεριζωμούς. Κι όμως, κράτησε τη γλώσσα, την πίστη, τα ήθη και τα έθιμα, και μετέφερε έναν ολόκληρο πολιτισμό στην Ελλάδα, που σήμερα εμπλουτίζει το εθνικό μας σώμα.

Είμαστε όλοι Έλληνες — από τον Πόντο, την Κρήτη, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τα νησιά, την Πελοπόννησο — γιατί ο Ελληνισμός δεν μετριέται με σύνορα, αλλά με ψυχή, ιστορική μνήμη και κοινό αγώνα.

Αν ο Δήμος ήταν Tour Operator…

Η τουριστική σεζόν ξεκίνησε, και οι πρώτες ντουζιέρες εμφανίστηκαν στις παραλίες του Δίου-Ολύμπου. Καλώς ήρθαν – έστω και καθυστερημένα. Ο νόμος, όπως φαίνεται, δεν υποχρεώνει τους παραχωρησιούχους των παραλιών να τοποθετούν ντουζιέρες. Όμως η λογική της φιλοξενίας και η ποιότητα τουριστικής εμπειρίας λένε το αντίθετο.

Στη Λεπτοκαρυά έχουμε περίπου 20 παραχωρησιούχους και μόλις 4-5 ντουζιέρες σε κοινόχρηστους χώρους που τοποθετήθηκαν από τον Δήμο, και 3 ιδιωτικές. Ο επισκέπτης, αφού πληρώσει για ξαπλώστρα και καφέ, αναγκάζεται να πάει 100 μέτρα μακριά για να ξεπλυθεί. Αυτό δεν είναι τουρισμός επιπέδου· είναι προχειρότητα.

  Τι λέει η Κτηματική Υπηρεσία και η Σύμβαση Παραχώρησης;

Ορισμένοι επιχειρηματίες δηλώνουν ότι φοβούνται να βάλουν ντουζιέρα μπροστά στην επιχείρησή τους γιατί ανήκει στον αιγιαλό και «θα τους γράψει η Κτηματική ή το Λιμενικό». Έχουν δίκιο να είναι επιφυλακτικοί. Όμως η αλήθεια είναι ότι:

Η σύμβαση παραχώρησης που υπογράφουν με τον Δήμο και εγκρίνει η Κτηματική Υπηρεσία επιτρέπει την τοποθέτηση μικρών βοηθητικών κατασκευών (ξύλινες βάσεις, ομπρέλες, ξαπλώστρες) αλλά ΟΧΙ μόνιμες κατασκευές με θεμέλια ή παροχή ύδρευσης.

Άρα μια φορητή ντουζιέρα, σε ειδικά σημεία, χωρίς μόνιμη εγκατάσταση, μπορεί να επιτραπεί, εφόσον υπάρχει ρητή άδεια από τον Δήμο ή πρόβλεψη στη σύμβαση.

Άρα, αν δεν θέλουμε να δημιουργούμε πρόβλημα στους παραχωρησιούχους, ο Δήμος οφείλει να προβλέπει επαρκείς κοινόχρηστες ντουζιέρες και να εξηγεί ξεκάθαρα τι επιτρέπεται και τι όχι.

   Αν ο Δήμος ήταν ένας τουριστικός πράκτορας (tour operator)...

Θα είχε κάνει μελέτη αναγκών.

Θα είχε τοποθετήσει τις ντουζιέρες πριν τον Ιούνιο.

Θα είχε προβλέψει επάρκεια υποδομών ανάλογα με τον αριθμό παραχωρησιούχων.

Θα είχε φροντίσει να διατηρηθεί η Γαλάζια Σημαία, που απαιτεί υπηρεσίες προς τους λουόμενους.

Η "Γαλάζια Σημαία" δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο – είναι δέσμευση. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τους τουρίστες, να χτίσουμε φήμη και να μη λένε «στην παραλία δεν είχε ούτε ένα ντουζ», πρέπει να λειτουργούμε σαν να προσφέρουμε υπηρεσία επιπέδου – και όχι χάρη.

Όπως είπαμε και σε προηγούμενο άρθρο: αν θέλουμε να έχουμε δικούς μας πελάτες, πρέπει να έχουμε και δική μας αντίληψη τουρισμού. Όχι λογική επαρχίας.

 

Τεχνητή Νοημοσύνη: Εργαλείο ή Απειλή;

 

Κώστας Γιάντσιος 

Πολλοί άνθρωποι σήμερα ανησυχούν. Φοβούνται ότι με τις εξελίξεις της τεχνητής νοημοσύνης (AI), ο άνθρωπος θα καταργηθεί. Ότι έρχεται ο "μετά-άνθρωπος", το ρομπότ που θα τα κάνει όλα – και θα μας ξεπεράσει. Άλλοι μιλούν για εργασία χωρίς εργαζόμενους, για στρατιωτικά ρομπότ, για χειραγώγηση μέσω έξυπνων αλγορίθμων.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι κάτι ξένο.

Είναι ήδη εδώ — και υπάρχει για να βοηθήσει τον άνθρωπο.

Η ίδια η ζωή μας είναι γεμάτη "τεχνητή νοημοσύνη": στο κινητό μας, στις προτάσεις που βλέπουμε online, στη μετάφραση, στην ιατρική, στην επικοινωνία μας. Ο άνθρωπος δημιούργησε την AI για τον άνθρωπο.

Όμως υπάρχει και μια εύλογη ανησυχία:

Τι θα γίνει αν ξεφύγει από τον έλεγχο;

Αν χρησιμοποιηθεί όχι για καλό, αλλά για εξουσία, κέρδος ή πόλεμο;

Γι' αυτό πολλοί λένε ότι χρειαζόμαστε μια δεύτερη “τεχνητή νοημοσύνη” — όχι σαν τεχνολογία, αλλά σαν ηθική συνείδηση.

Κάτι ή κάποιος που θα ελέγχει, θα θέτει όρια, θα διασφαλίζει ότι το εργαλείο παραμένει εργαλείο, και δεν γίνεται αφέντης.

Η ανησυχία λοιπόν δεν είναι παράλογη. Προέρχεται από την αβεβαιότητα, από την έλλειψη πληροφόρησης, από το ότι οι εξελίξεις τρέχουν και πολλοί μένουν πίσω.

Άρα τι χρειαζόμαστε;

Παιδεία, για να ξέρουμε τι είναι και τι δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη.

Έλεγχος, για να μη γίνει όπλο στα χέρια λίγων.

Και κυρίως, άνθρωποι με ήθος σε θέσεις ευθύνης — γιατί όποια και να είναι η τεχνολογία, σημασία έχει ποιος τη χρησιμοποιεί και για ποιο σκοπό.

> Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία – ή η μεγαλύτερη παγίδα.

Η διαφορά θα είναι πάντα ο Άνθρωπος.

 

Ντουζιέρες, Ξαπλώστρες και Επαγγελματισμός: Τι Τουρισμό Θέλουμε;

 

Ντουζιέρες, Ξαπλώστρες και Επαγγελματισμός: Τι Τουρισμό Θέλουμε;

Ώρα να σοβαρευτούμε – γιατί οι πελάτες δεν είναι «δικοί μας»

Επιτέλους, ο Δήμος έκανε μια θετική αρχή: έβαλε νερό στις ντουζιέρες σε ελεύθερο χώρο, μακριά από τις ξαπλώστρες. Έστω και αργά, είναι ένα βήμα. Το κρίσιμο ερώτημα όμως παραμένει: θα συνεχίσει να εφαρμόζει τον νόμο και στις υπόλοιπες αυθαιρεσίες στην παραλία;

Γιατί σήμερα, πολλοί επαγγελματίες δεν έχουν τηρήσει ούτε τα βασικά — ούτε καν ντουζιέρες δεν έχουν τοποθετήσει — και αντί να αναλάβουν ευθύνη, ρίχνουν το φταίξιμο στον Δήμο. Μήπως όμως χρειάζονται πρώτα σεμινάρια επαγγελματικής συμπεριφοράς; Πολλοί είναι απλώς ανειδίκευτοι στον κρίσιμο τομέα του τουρισμού.

Ας το πούμε καθαρά: οι τουρίστες δεν είναι “πελάτες μας”.

Είναι πελάτες των tour operators του εξωτερικού. Αυτοί τούς στέλνουν, αυτοί τούς επηρεάζουν, και αν εμείς προσφέρουμε ανεπαρκείς υποδομές, τι διαφήμιση νομίζουμε ότι γίνεται για τον τόπο μας;

Μήπως γράφουν στις αξιολογήσεις:

> “Ωραία θάλασσα, αλλά ούτε ένα ντουζ να ξεπλυθείς;”

“Όλη η παραλία πιασμένη, χωρίς τουαλέτα, χωρίς παροχές – απογοήτευση.”

Και αν θέλουμε κάποτε να έχουμε δικούς μας πελάτες, πρέπει να αποκτήσουμε δικά μας τουριστικά γραφεία στο εξωτερικό, δικό μας "booking", δικά μας δίκτυα.

Να σταματήσουμε να περιμένουμε παθητικά τους τουρίστες που φέρνουν άλλοι, και να ενεργοποιηθούμε με σχέδιο, αξιοπιστία και επαγγελματισμό.

Γιατί αν δεν το καταλάβουμε αυτό, θα μείνουμε απλώς επαρχιώτες στην πιο ανταγωνιστική βιομηχανία του κόσμου. Και τότε δεν φταίει ούτε ο καιρός ούτε ο Δήμος — φταίει η δική μας νοοτροπία.

> Ο νόμος ισχύει για όλους. Και μόνο όταν εφαρμοστεί δίκαια, θα υπάρξει και ποιότητα, και ανάπτυξη.

 Με εκτίμηση πρ. αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, βραβείο γαστρονομίας Irish pub 1985 Στουτγάρδη, τουριστικές επιχειρήσεις, εκπρόσωπος ΑΜΚΕ. 

Ατύχημα κοντά στο γήπεδο της Λεπτοκαρυάς.

 

Χθες το μεσημεράκι 9 / 6 / 25 Υπενθύμιση για την ασφάλεια στην οδήγηση". Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω σε κολώνα, κόβοντάς την στη μέση και αναποδογυρίζοντας. Ευτυχώς, ο οδηγός δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Το περιστατικό αυτό μας υπενθυμίζει τους κινδύνους της υπερβολικής ταχύτητας, ειδικά κοντά σε χώρους όπου παίζουν παιδιά. Ας οδηγούμε με προσοχή για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους.

50 Χρόνια Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς – Μια Διαδρομή Πολιτισμού, Συνεργασίας και Προοπτικής

 

Τις ημέρες της μεγάλης γιορτής του Αγίου Πνεύματος, όταν η Λεπτοκαρυά ζει την παράδοση μέσα από το πανηγύρι και τη συλλογική μνήμη, η Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς συμπληρώνει πενήντα χρόνια ζωής. Πενήντα χρόνια δημιουργικής διαδρομής, κοινωνικής προσφοράς και πολιτιστικής καλλιέργειας.

Από τα πρώτα της βήματα μέχρι σήμερα, η Πνευματική Κίνηση υπήρξε ένας σταθερός πυλώνας πολιτισμού. Με εναλλαγές προσώπων και διοικήσεων, με οικονομικές δυσκολίες, ανθρώπινες τριβές και προκλήσεις, αλλά και με πείσμα, αγάπη και πίστη στις αξίες που ενώνουν. Μια διαδρομή γεμάτη όμορφες κοινωνικές στιγμές, εκδηλώσεις, σεμινάρια, γιορτές και πρωτοβουλίες.

Ιδιαίτερη θέση στην πορεία της κατέχουν οι επανειλημμένες και επιτυχημένες συνεργασίες με άλλους συλλόγους και φορείς. Με κοινό όραμα και δημιουργικότητα, η Πνευματική Κίνηση άνοιξε διαύλους συνεργασίας που απέδωσαν καρπούς και ενίσχυσαν το πολιτιστικό αποτύπωμα της περιοχής.

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, ίσως άλλη μια νέα, ελπιδοφόρα συνεργασία με την ΑΜΚΕ Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κοινός στόχος: η διοργάνωση εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δράσεων με επίκεντρο τον Ορφέα και τον αρχαιολογικό χώρο των Λειβήθρων, έναν τόπο με βαθιά μυθική και ιστορική σημασία. Η συνεργασία αυτή ελπίζει να ανοίξει νέους δρόμους έκφρασης και προβολής, τόσο για τη Λεπτοκαρυά όσο και για ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου.

Η Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς δεν τιμά απλώς το παρελθόν της· σχεδιάζει με όραμα το μέλλον της.

Χρόνια πολλά στη Λεπτοκαρυά. Χρόνια δημιουργικά στην Πνευματική Κίνηση. Με ρίζες βαθιές και φτερά γεμάτα έμπνευση, στα επόμενα πενήντα χρόνια.

 Με εκτίμηση 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος 

Εκπρόσωπος ΑΜΚΕ. 

Τουριστικές επιχειρήσεις 

Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό

  

Δύο ήττες μέσα στο Μόναχο — από Πορτογαλία (2-1) και Γαλλία (2-0). Η Γερμανία ήθελε τον τίτλο στο σπίτι της, αλλά τελικά άνοιξε… τις πόρτες της εστίας της.

Το κοινό απογοητευμένο. Οι αναλύσεις βαριές. Και τότε ακούστηκε το πιο σοφό (και πικρό) σχόλιο:

> «Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό.»

Δεν είναι αστείο. Είναι διαπίστωση. Την ώρα που στο γήπεδο δέχεται γκολ με το κιλό, στο Υπουργείο Άμυνας επενδύουν 100 δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς.

Η αμυντική γραμμή της Εθνικής καταρρέει. Η στρατιωτική όμως… ενισχύεται.

Κάποτε η Γερμανία κέρδιζε με σύστημα και ψυχή. Τώρα μοιάζει να αλλάζει το σύστημα, αλλάζει και το πεδίο:

Από το χορτάρι στο πεδίο βολής.

> Η Εθνική χωρίς επιθετικό πλάνο. Το έθνος με νέο δόγμα ασφαλείας.

Μπάλα ή μπότες λοιπόν; Η ιστορία θα δείξει.