ΑρχειοθήEις μνήμην του Ορφέως Μεγάλο κακό η ημιμάθεια…!!! ΛΕΙΒΗΘΡΑ : Μέχρι και έωςκη ιστολογίου
-
►
2013
(603)
- ► Δεκεμβρίου (14)
- ► Φεβρουαρίου (72)
- ► Ιανουαρίου (116)
-
►
2012
(2508)
- ► Δεκεμβρίου (112)
- ► Σεπτεμβρίου (160)
- ► Φεβρουαρίου (301)
- ► Ιανουαρίου (242)
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018
Στον Παλιό Παντελεήμονα


Μόνο;


Στην καστανογιορτή ο Σ. Φαρμάκης


ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΦΩΤΟ


Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018
Η ομιλία του Ελύτη στην απονομή του Νόμπελ

Κύριοι Ἀκαδημαϊκοί,
Κυρίες καί Κύριοι,
Ἄς μου ἐπιτραπεῖ, παρακαλῶ, νά μιλήσω στό ὄνομα τῆς φωτεινότητας καί τῆς διαφάνειας. Ἐπειδή οἱ ἰδιότητες αὐτές εἶναι πού καθορίσανε τόν χῶρο μέσα στόν ὁποῖο μοῦ ἐτάχθη νά μεγαλώσω καί νά ζήσω. Καί αὐτές εἶναι πού ἔνιωσα, σιγά-σιγά, νά ταυτίζονται μέσα μου μέ τήν ἀνάγκη νά ἐκφρασθῶ. Εἶναι σωστό νά προσκομίζει κανείς στήν τέχνη αὐτά πού τοῦ ὑπαγορεύουν ἡ προσωπική του ἐμπειρία καί οἱ ἀρετές τῆς γλώσσας του. Πολύ περισσότερο ὅταν οἱ καιροί εἶναι σκοτεινοί καί αὐτό πού τοῦ ὑπαγορεύουν εἶναι μία ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερη ὁρατότητα.


Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018
Θέλει, λέει, να ’ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον! Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας («Οι Αδερφοφάδες»)


Ελεύθερον αδύνατον είναι τον πάθεσι δουλεύοντα και υπό παθών κρατούμενον. Πυθαγόρας, 580-490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά


Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018
Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018
Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία Ξενοφών


Αχαριστία: Η αρρώστια της ψυχής



Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018
Η χαμένη βελανιδιά της Παλιάς Λεπτοκαρυάς
Μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στην παλιά Λεπτοκαρυά, στεκόταν για δεκαετίες —ίσως και αιώνες— μια πελώρια βελανιδιά. Ένα ζωντανό μνημείο της φύσης, σκιά και σημάδι της ιστορικής μας μνήμης. Θύμιζε στους παλιότερους, και μάθαινε στους νεότερους, πως το χωριό μας κάποτε δεν ήταν δίπλα στη θάλασσα, αλλά ψηλά, στις πλαγιές του Ολύμπου. Εκεί όπου υπήρχαν κι άλλες τέτοιες μεγαλοπρεπείς βελανιδιές, που όμως ξυλεύτηκαν σε εποχές δύσκολες, για ανάγκες που δεν μπορούμε εύκολα να κρίνουμε σήμερα.
Ίσως αυτή η μαζική αποψίλωση να συνέβαλε στις κατολισθήσεις που ανάγκασαν τους προγόνους μας να μεταφέρουν το χωριό στη σημερινή του θέση, δίπλα στο κύμα. Η βελανιδιά μπροστά στην Αγία Τριάδα ήταν μια από τις τελευταίες μαρτυρίες εκείνου του παλιού τόπου, μια ήσυχη αλλά εύγλωττη υπενθύμιση της σχέσης μας με το περιβάλλον, με τον χρόνο, με τις ρίζες μας.
Και όμως, όπως δείχνει μια φωτογραφία, τα τελευταία χρόνια και αυτή η βελανιδιά κόπηκε. Κανείς δεν έμαθε ποιος, γιατί, και αν υπήρχε σοβαρός λόγος. Ίσως να υπήρχε – δεν είμαστε εδώ για να κατηγορήσουμε. Είμαστε όμως εδώ για να θυμόμαστε.
Η φύση δεν είναι μόνο διακόσμηση. Είναι μνήμη, είναι ταυτότητα, είναι παρηγοριά. Και όταν χάνεται ένα δέντρο όπως αυτό, δεν χάνεται απλώς ένας κορμός και λίγα φύλλα. Χάνεται ένα κομμάτι από εμάς τους ίδιους.
Ας κρατήσουμε στη μνήμη μας τη βελανιδιά της Αγίας Τριάδας και ας προσπαθήσουμε να μην επιτρέψουμε να χαθούν κι άλλα τέτοια σημάδια της ιστορίας μας. Μπορεί να μη μπορούμε πάντα να τα σώσουμε — αλλά μπορούμε να τα τιμήσουμε. Με λέξεις, με φωτογραφίες, με σιωπή.

