Ο Πόντος, ο ΠΑΟΚ , και η μεγάλη Ελλάς

Από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον Πόντιο ηγέτη που άναψε τη φλόγα της Επανάστασης το 1821 στο Ιάσιο, μέχρι τον Δημήτριο Υψηλάντη, που έδωσε την τελευταία νικηφόρα μάχη στη Πέτρα της Βοιωτίας, ο ποντιακός ελληνισμός ήταν παρών, πρωτοπόρος, θυσιαστικός.

Κι όμως, η ίδια η πατρίδα που σώθηκε χάρη και στους αγώνες τους, καθυστέρησε έναν ολόκληρο αιώνα να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων, ενώ ακόμα και σήμερα στέκεται αμήχανη ή εχθρική απέναντι σε παιδιά της που συνεχίζουν να προσφέρουν.

Ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, ένας απόδημος Πόντιος που επένδυσε στη χώρα, στην οικονομία, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό — και ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ — δεν αποθεώθηκε, όπως θα συνέβαινε σε ένα κράτος που ξέρει να τιμά τους ευεργέτες του. Αντιθέτως, βάλλεται από κύκλους συμφερόντων που φαίνεται πως ενοχλούνται όταν ένας Έλληνας της διασποράς έχει άποψη, δύναμη και ανεξαρτησία.

Πόσες φορές θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται;

Πόσες φορές οι Έλληνες που κουβαλούν την πατρίδα στην καρδιά και όχι στο διαβατήριο, θα πληρώνουν το τίμημα της αγάπης τους;

Αυτοί που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία – οι Υψηλάντηδες – δεν είχαν πίσω τους πολιτικά γραφεία, αλλά ιδανικά και πίστη στο έθνος. Αυτοί που σήμερα επενδύουν στον τόπο, όπως ο Σαββίδης, δεν κινούνται από μικροσυμφέροντα, αλλά από σχέδιο, μνήμη και ευθύνη.

Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε συλλογικά:

Θα αφήσουμε την Ελλάδα να συνεχίζει να διώχνει τα άξια παιδιά της;

Ή θα σταθούμε επιτέλους στο ύψος της ιστορίας μας;

Η Ελλάδα δεν σώθηκε ούτε με φραγκοδίφραγκα, ούτε με υποταγές.

Σώθηκε και προχώρησε με γενναίους Έλληνες, όπου κι αν γεννήθηκαν.

Ας τους τιμήσουμε όπως τους αξίζει. Γιατί αυτοί είναι η ψυχή της.

Και κάτι ακόμη:

Ο Πόντος δεν πέθανε. Ζει στη μνήμη, στη μουσική, στον χορό, στη λεβεντιά και στο βλέμμα όσων δεν ξεχνούν.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο ομάδα. Είναι σύμβολο πίστης, ρίζας και επιμονής.

Και η Ελλάδα;

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει και πάλι μια Πατρίδα που δεν ξεχνά, δεν μικραίνει και δεν κυνηγά τους καλύτερους της.

Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη αχαριστία.

Ήρθε η ώρα να γυρίσει ο τροχός – κ

αι να ενωθεί ξανά το έθνος.

Οι Έλληνες, πάλι προδομένοι – 17 Ιουνίου 2018:

Η Συμφωνία των Πρεσπών και η πληγή που δεν κλείνει Σαν σήμερα, στις 17 Ιουνίου 2018, υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Για κάποιους, ένα βήμα προς την επίλυση μιας διπλωματικής εκκρεμότητας. Για πολλούς όμως, ένας σταθμός πικρίας, απογοήτευσης και βαθιάς προδοσίας. Οι Έλληνες ένιωσαν και πάλι ότι δεν ακούστηκαν, δεν μετρήθηκαν, δεν σεβάστηκαν. Ότι κάποιοι “έδωσαν” όνομα, ψυχή και γλώσσα, σαν να ήταν διαπραγματεύσιμα εμπορεύματα, κι όχι τα ιερά θεμέλια της ιστορικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας. Η αναγνώριση του ονόματος "Βόρεια Μακεδονία" ήταν για πολλούς Έλληνες παραχώρηση του όρου "Μακεδονία" χωρίς δικαίωμα. Η αποδοχή της ύπαρξης «μακεδονικής» γλώσσας και εθνικότητας δημιούργησε ένα σοβαρό προηγούμενο, που διαστρεβλώνει ιστορικές αλήθειες και απειλεί τη συλλογική μας μνήμη. Η πλειοψηφία των πολιτών, ειδικά στη Μακεδονία, διαμαρτυρήθηκε, ξεσηκώθηκε, κατέβηκε στους δρόμους. Όμως η φωνή τους δεν εισακούστηκε. Κυριάρχησε ο πολιτικός σχεδιασμός, η πίεση των ξένων παραγόντων, οι διεθνείς ισορροπίες. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που οι Έλληνες βιώνουν την πικρία της προδοσίας από μέσα. Η Ιστορία είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Ο Σωκράτης, που μίλησε για την αλήθεια, καταδικάστηκε από την ίδια του την πόλη. Ο Κολοκοτρώνης, ο ήρωας της Επανάστασης, φυλακίστηκε από το ελληνικό κράτος που ο ίδιος έστησε. Ο Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης με εθνικό όραμα, δολοφονήθηκε από ελληνικά χέρια. Και ας θυμηθούμε το 1922: ο ελληνικός στρατός, χωρίς να έχει χάσει στρατιωτικά, έφτασε έξω από την Άγκυρα. Τι περίμενε; Τι τον κράτησε πίσω; Ποιοι σταμάτησαν την πορεία εκείνη που ίσως να άλλαζε την ιστορία; Η απάντηση που δίνουν πολλοί είναι μία ακόμη προδοσία — πολιτική, γεωπολιτική, εσωτερική. Υπάρχουν βεβαίως Έλληνες που ιδεολογικά υποστηρίζουν τη συμφωνία. Και είναι θεμιτό. Αλλά η διαφορά άποψης δεν μπορεί να αναιρεί την ιστορική αλήθεια. Δεν μπορεί να σβήσει το συλλογικό τραύμα. Δεν μπορεί να κάνει το ψέμα… εθνική γραμμή. Η ελίτ που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών κινήθηκε έξω από τον παλμό της ελληνικής ψυχής. Ενδεχομένως με αγαθές προθέσεις ή πίστη σε μια παγκοσμιοποιημένη λογική. Όμως όποιος δεν νιώθει το βάρος της Ιστορίας, δεν έχει θέση να την αγγίζει. Γι’ αυτό και η πληγή μένει ανοιχτή. Όχι γιατί είμαστε αδιάλλακτοι. Αλλά γιατί δεν ξεπουλάμε ό,τι αγαπήσαμε. Γιατί για τον Έλληνα, η Ιστορία δεν είναι παρελθόν. Είναι πνοή, καθρέφτης, πυξίδα. Κι όποιος την παραχωρεί, προδίδει πρώτα την ψυχή του. Με εκτίμηση πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος

Οδηγούν όπως θέλουν – κι εμείς κοιμόμαστε όπως μπορούμε...

 

Δεν μιλάμε για «χαλαρή νοοτροπία». Μιλάμε για ασυδοσία.

Παρκάρουν σε στροφές, κλείνουν διαβάσεις, τρέχουν με μηχανάκια σε κατοικημένες περιοχές.

Ο πεζός δεν έχει πού να σταθεί, και οι τουρίστες μάς ρωτούν:

«Μα εδώ δεν υπάρχει έλεγχος;»

Δυστυχώς, δεν υπάρχει.

Τα βράδια, η παραλιακή γίνεται πίστα.

Ο θόρυβος, η ταχύτητα, η απουσία κανόνων – όλα αυτά απειλούν την ποιότητα ζωής αλλά και τη Γαλάζια Σημαία που πρόκειται να δοθεί στην περιοχή.

  Κριτήριο 10 – Ησυχία και ασφάλεια στις ακτές

Η Γαλάζια Σημαία δεν δίνεται μόνο για καθαρά νερά. Απαιτεί και ηρεμία, ασφάλεια και σεβασμό στον πεζό.

Η σημερινή εικόνα την υπονομεύει.

   Ώρα για δράση

Οι εξελίξεις επιβάλλουν λύσεις:

Πεζοδρόμηση ή αποκλεισμός μηχανοκίνητων στην παραλιακή – έστω σε ώρες αιχμής.

Ο σεβασμός στον νόμο είναι θέμα πολιτισμού, δημόσιας υγείας και τουριστικής αξιοπιστίας.

Αν δεν δράσουμε , θα συνεχίσουμε να «κοιμόμαστε» με τον φόβο – και τον θόρυβο.

Με εκτίμηση Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος, τουριστικές επιχειρήσεις 

#ΟδικήΑσφάλεια #ΓαλάζιαΣημαία #Πεζοδρόμηση #Καλοκαίρι2025

Η Επανάσταση το 1821 με Πόντιο ξεκίνησε με Πόντιο τελείωσε

Η αλήθεια είναι ότι ο Ποντιακός Ελληνισμός είναι αναπόσπαστο και ηρωικό κομμάτι του Ελληνισμού, με ιστορία χιλιάδων ετών, από την αρχαιότητα, τον Ξενοφώντα και τους Μυρίους, ως τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την εθνεγερσία του 1821.

Η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε με Πόντιο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος ύψωσε το λάβαρο της ελευθερίας στο Ιάσιο.

 

Και ο αδερφός του Δημήτριος Υψηλάντης, επίσης Πόντιος, πολέμησε ηρωικά και έδωσε την τελευταία μάχη της Επανάστασης στη μάχη της Πέτρας (Σεπτέμβριος 1829), που θεωρείται το τέλος του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα.

Και έντεχνος αποκρύπτεται 

Οι Πόντιοι δεν "δεν ελευθερώθηκαν" με γεωγραφικούς όρους, αλλά πολέμησαν, πρόσφεραν, μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν για την κοινή ιδέα της ελευθερίας του Γένους. Δεν υπάρχει καμία εθνική ή ιστορική βάση στον ισχυρισμό ότι "δεν είναι Έλληνες" — αυτό είναι ψευδές, άδικο και επικίνδυνο.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός υπέστη γενοκτονία, διωγμούς, ξεριζωμούς. Κι όμως, κράτησε τη γλώσσα, την πίστη, τα ήθη και τα έθιμα, και μετέφερε έναν ολόκληρο πολιτισμό στην Ελλάδα, που σήμερα εμπλουτίζει το εθνικό μας σώμα.

Είμαστε όλοι Έλληνες — από τον Πόντο, την Κρήτη, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τα νησιά, την Πελοπόννησο — γιατί ο Ελληνισμός δεν μετριέται με σύνορα, αλλά με ψυχή, ιστορική μνήμη και κοινό αγώνα.

Αν ο Δήμος ήταν Tour Operator…

Η τουριστική σεζόν ξεκίνησε, και οι πρώτες ντουζιέρες εμφανίστηκαν στις παραλίες του Δίου-Ολύμπου. Καλώς ήρθαν – έστω και καθυστερημένα. Ο νόμος, όπως φαίνεται, δεν υποχρεώνει τους παραχωρησιούχους των παραλιών να τοποθετούν ντουζιέρες. Όμως η λογική της φιλοξενίας και η ποιότητα τουριστικής εμπειρίας λένε το αντίθετο.

Στη Λεπτοκαρυά έχουμε περίπου 20 παραχωρησιούχους και μόλις 4-5 ντουζιέρες σε κοινόχρηστους χώρους που τοποθετήθηκαν από τον Δήμο, και 3 ιδιωτικές. Ο επισκέπτης, αφού πληρώσει για ξαπλώστρα και καφέ, αναγκάζεται να πάει 100 μέτρα μακριά για να ξεπλυθεί. Αυτό δεν είναι τουρισμός επιπέδου· είναι προχειρότητα.

  Τι λέει η Κτηματική Υπηρεσία και η Σύμβαση Παραχώρησης;

Ορισμένοι επιχειρηματίες δηλώνουν ότι φοβούνται να βάλουν ντουζιέρα μπροστά στην επιχείρησή τους γιατί ανήκει στον αιγιαλό και «θα τους γράψει η Κτηματική ή το Λιμενικό». Έχουν δίκιο να είναι επιφυλακτικοί. Όμως η αλήθεια είναι ότι:

Η σύμβαση παραχώρησης που υπογράφουν με τον Δήμο και εγκρίνει η Κτηματική Υπηρεσία επιτρέπει την τοποθέτηση μικρών βοηθητικών κατασκευών (ξύλινες βάσεις, ομπρέλες, ξαπλώστρες) αλλά ΟΧΙ μόνιμες κατασκευές με θεμέλια ή παροχή ύδρευσης.

Άρα μια φορητή ντουζιέρα, σε ειδικά σημεία, χωρίς μόνιμη εγκατάσταση, μπορεί να επιτραπεί, εφόσον υπάρχει ρητή άδεια από τον Δήμο ή πρόβλεψη στη σύμβαση.

Άρα, αν δεν θέλουμε να δημιουργούμε πρόβλημα στους παραχωρησιούχους, ο Δήμος οφείλει να προβλέπει επαρκείς κοινόχρηστες ντουζιέρες και να εξηγεί ξεκάθαρα τι επιτρέπεται και τι όχι.

   Αν ο Δήμος ήταν ένας τουριστικός πράκτορας (tour operator)...

Θα είχε κάνει μελέτη αναγκών.

Θα είχε τοποθετήσει τις ντουζιέρες πριν τον Ιούνιο.

Θα είχε προβλέψει επάρκεια υποδομών ανάλογα με τον αριθμό παραχωρησιούχων.

Θα είχε φροντίσει να διατηρηθεί η Γαλάζια Σημαία, που απαιτεί υπηρεσίες προς τους λουόμενους.

Η "Γαλάζια Σημαία" δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο – είναι δέσμευση. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τους τουρίστες, να χτίσουμε φήμη και να μη λένε «στην παραλία δεν είχε ούτε ένα ντουζ», πρέπει να λειτουργούμε σαν να προσφέρουμε υπηρεσία επιπέδου – και όχι χάρη.

Όπως είπαμε και σε προηγούμενο άρθρο: αν θέλουμε να έχουμε δικούς μας πελάτες, πρέπει να έχουμε και δική μας αντίληψη τουρισμού. Όχι λογική επαρχίας.

 

Τεχνητή Νοημοσύνη: Εργαλείο ή Απειλή;

 

Κώστας Γιάντσιος 

Πολλοί άνθρωποι σήμερα ανησυχούν. Φοβούνται ότι με τις εξελίξεις της τεχνητής νοημοσύνης (AI), ο άνθρωπος θα καταργηθεί. Ότι έρχεται ο "μετά-άνθρωπος", το ρομπότ που θα τα κάνει όλα – και θα μας ξεπεράσει. Άλλοι μιλούν για εργασία χωρίς εργαζόμενους, για στρατιωτικά ρομπότ, για χειραγώγηση μέσω έξυπνων αλγορίθμων.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι κάτι ξένο.

Είναι ήδη εδώ — και υπάρχει για να βοηθήσει τον άνθρωπο.

Η ίδια η ζωή μας είναι γεμάτη "τεχνητή νοημοσύνη": στο κινητό μας, στις προτάσεις που βλέπουμε online, στη μετάφραση, στην ιατρική, στην επικοινωνία μας. Ο άνθρωπος δημιούργησε την AI για τον άνθρωπο.

Όμως υπάρχει και μια εύλογη ανησυχία:

Τι θα γίνει αν ξεφύγει από τον έλεγχο;

Αν χρησιμοποιηθεί όχι για καλό, αλλά για εξουσία, κέρδος ή πόλεμο;

Γι' αυτό πολλοί λένε ότι χρειαζόμαστε μια δεύτερη “τεχνητή νοημοσύνη” — όχι σαν τεχνολογία, αλλά σαν ηθική συνείδηση.

Κάτι ή κάποιος που θα ελέγχει, θα θέτει όρια, θα διασφαλίζει ότι το εργαλείο παραμένει εργαλείο, και δεν γίνεται αφέντης.

Η ανησυχία λοιπόν δεν είναι παράλογη. Προέρχεται από την αβεβαιότητα, από την έλλειψη πληροφόρησης, από το ότι οι εξελίξεις τρέχουν και πολλοί μένουν πίσω.

Άρα τι χρειαζόμαστε;

Παιδεία, για να ξέρουμε τι είναι και τι δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη.

Έλεγχος, για να μη γίνει όπλο στα χέρια λίγων.

Και κυρίως, άνθρωποι με ήθος σε θέσεις ευθύνης — γιατί όποια και να είναι η τεχνολογία, σημασία έχει ποιος τη χρησιμοποιεί και για ποιο σκοπό.

> Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία – ή η μεγαλύτερη παγίδα.

Η διαφορά θα είναι πάντα ο Άνθρωπος.

 

Ντουζιέρες, Ξαπλώστρες και Επαγγελματισμός: Τι Τουρισμό Θέλουμε;

 

Ντουζιέρες, Ξαπλώστρες και Επαγγελματισμός: Τι Τουρισμό Θέλουμε;

Ώρα να σοβαρευτούμε – γιατί οι πελάτες δεν είναι «δικοί μας»

Επιτέλους, ο Δήμος έκανε μια θετική αρχή: έβαλε νερό στις ντουζιέρες σε ελεύθερο χώρο, μακριά από τις ξαπλώστρες. Έστω και αργά, είναι ένα βήμα. Το κρίσιμο ερώτημα όμως παραμένει: θα συνεχίσει να εφαρμόζει τον νόμο και στις υπόλοιπες αυθαιρεσίες στην παραλία;

Γιατί σήμερα, πολλοί επαγγελματίες δεν έχουν τηρήσει ούτε τα βασικά — ούτε καν ντουζιέρες δεν έχουν τοποθετήσει — και αντί να αναλάβουν ευθύνη, ρίχνουν το φταίξιμο στον Δήμο. Μήπως όμως χρειάζονται πρώτα σεμινάρια επαγγελματικής συμπεριφοράς; Πολλοί είναι απλώς ανειδίκευτοι στον κρίσιμο τομέα του τουρισμού.

Ας το πούμε καθαρά: οι τουρίστες δεν είναι “πελάτες μας”.

Είναι πελάτες των tour operators του εξωτερικού. Αυτοί τούς στέλνουν, αυτοί τούς επηρεάζουν, και αν εμείς προσφέρουμε ανεπαρκείς υποδομές, τι διαφήμιση νομίζουμε ότι γίνεται για τον τόπο μας;

Μήπως γράφουν στις αξιολογήσεις:

> “Ωραία θάλασσα, αλλά ούτε ένα ντουζ να ξεπλυθείς;”

“Όλη η παραλία πιασμένη, χωρίς τουαλέτα, χωρίς παροχές – απογοήτευση.”

Και αν θέλουμε κάποτε να έχουμε δικούς μας πελάτες, πρέπει να αποκτήσουμε δικά μας τουριστικά γραφεία στο εξωτερικό, δικό μας "booking", δικά μας δίκτυα.

Να σταματήσουμε να περιμένουμε παθητικά τους τουρίστες που φέρνουν άλλοι, και να ενεργοποιηθούμε με σχέδιο, αξιοπιστία και επαγγελματισμό.

Γιατί αν δεν το καταλάβουμε αυτό, θα μείνουμε απλώς επαρχιώτες στην πιο ανταγωνιστική βιομηχανία του κόσμου. Και τότε δεν φταίει ούτε ο καιρός ούτε ο Δήμος — φταίει η δική μας νοοτροπία.

> Ο νόμος ισχύει για όλους. Και μόνο όταν εφαρμοστεί δίκαια, θα υπάρξει και ποιότητα, και ανάπτυξη.

 Με εκτίμηση πρ. αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, βραβείο γαστρονομίας Irish pub 1985 Στουτγάρδη, τουριστικές επιχειρήσεις, εκπρόσωπος ΑΜΚΕ. 

Ατύχημα κοντά στο γήπεδο της Λεπτοκαρυάς.

 

Χθες το μεσημεράκι 9 / 6 / 25 Υπενθύμιση για την ασφάλεια στην οδήγηση". Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω σε κολώνα, κόβοντάς την στη μέση και αναποδογυρίζοντας. Ευτυχώς, ο οδηγός δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Το περιστατικό αυτό μας υπενθυμίζει τους κινδύνους της υπερβολικής ταχύτητας, ειδικά κοντά σε χώρους όπου παίζουν παιδιά. Ας οδηγούμε με προσοχή για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους.

50 Χρόνια Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς – Μια Διαδρομή Πολιτισμού, Συνεργασίας και Προοπτικής

 

Τις ημέρες της μεγάλης γιορτής του Αγίου Πνεύματος, όταν η Λεπτοκαρυά ζει την παράδοση μέσα από το πανηγύρι και τη συλλογική μνήμη, η Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς συμπληρώνει πενήντα χρόνια ζωής. Πενήντα χρόνια δημιουργικής διαδρομής, κοινωνικής προσφοράς και πολιτιστικής καλλιέργειας.

Από τα πρώτα της βήματα μέχρι σήμερα, η Πνευματική Κίνηση υπήρξε ένας σταθερός πυλώνας πολιτισμού. Με εναλλαγές προσώπων και διοικήσεων, με οικονομικές δυσκολίες, ανθρώπινες τριβές και προκλήσεις, αλλά και με πείσμα, αγάπη και πίστη στις αξίες που ενώνουν. Μια διαδρομή γεμάτη όμορφες κοινωνικές στιγμές, εκδηλώσεις, σεμινάρια, γιορτές και πρωτοβουλίες.

Ιδιαίτερη θέση στην πορεία της κατέχουν οι επανειλημμένες και επιτυχημένες συνεργασίες με άλλους συλλόγους και φορείς. Με κοινό όραμα και δημιουργικότητα, η Πνευματική Κίνηση άνοιξε διαύλους συνεργασίας που απέδωσαν καρπούς και ενίσχυσαν το πολιτιστικό αποτύπωμα της περιοχής.

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, ίσως άλλη μια νέα, ελπιδοφόρα συνεργασία με την ΑΜΚΕ Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κοινός στόχος: η διοργάνωση εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δράσεων με επίκεντρο τον Ορφέα και τον αρχαιολογικό χώρο των Λειβήθρων, έναν τόπο με βαθιά μυθική και ιστορική σημασία. Η συνεργασία αυτή ελπίζει να ανοίξει νέους δρόμους έκφρασης και προβολής, τόσο για τη Λεπτοκαρυά όσο και για ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου.

Η Πνευματική Κίνηση Λεπτοκαρυάς δεν τιμά απλώς το παρελθόν της· σχεδιάζει με όραμα το μέλλον της.

Χρόνια πολλά στη Λεπτοκαρυά. Χρόνια δημιουργικά στην Πνευματική Κίνηση. Με ρίζες βαθιές και φτερά γεμάτα έμπνευση, στα επόμενα πενήντα χρόνια.

 Με εκτίμηση 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος 

Εκπρόσωπος ΑΜΚΕ. 

Τουριστικές επιχειρήσεις 

Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό

  

Δύο ήττες μέσα στο Μόναχο — από Πορτογαλία (2-1) και Γαλλία (2-0). Η Γερμανία ήθελε τον τίτλο στο σπίτι της, αλλά τελικά άνοιξε… τις πόρτες της εστίας της.

Το κοινό απογοητευμένο. Οι αναλύσεις βαριές. Και τότε ακούστηκε το πιο σοφό (και πικρό) σχόλιο:

> «Η Γερμανία άφησε την Εθνική και φτιάχνει στρατό.»

Δεν είναι αστείο. Είναι διαπίστωση. Την ώρα που στο γήπεδο δέχεται γκολ με το κιλό, στο Υπουργείο Άμυνας επενδύουν 100 δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς.

Η αμυντική γραμμή της Εθνικής καταρρέει. Η στρατιωτική όμως… ενισχύεται.

Κάποτε η Γερμανία κέρδιζε με σύστημα και ψυχή. Τώρα μοιάζει να αλλάζει το σύστημα, αλλάζει και το πεδίο:

Από το χορτάρι στο πεδίο βολής.

> Η Εθνική χωρίς επιθετικό πλάνο. Το έθνος με νέο δόγμα ασφαλείας.

Μπάλα ή μπότες λοιπόν; Η ιστορία θα δείξει.

Όταν οι Παππούδες Πήγαν στην Πόλη — Ένα αξέχαστο ταξίδι με τον Δήμο Ανατολικού Ολύμπου

 

Ήταν το 2008, όταν στον χορό του ΚΑΠΗ στο ξενοδοχείο Ποσειδών Παλλάς, ο τότε δήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, Αστερίας Χονδρόπουλος, έκανε μια ανακοίνωση που προκάλεσε έκπληξη αλλά και… μουρμουρητά:

«Θα πάμε στην Αγιά Σοφιά!» είπε με ενθουσιασμό στους ηλικιωμένους. Άλλοι το πίστεψαν, άλλοι όχι. Όμως τελικά, το ταξίδι έγινε και όσοι συμμετείχαν έζησαν εμπειρίες ζωής — όσοι έμειναν πίσω, το μετάνιωσαν.

Ως αντιδήμαρχος εκείνη την περίοδο, ο Κωνσταντίνος Σ. Γάντσιος συμμετείχε ενεργά στην αποστολή και τη στήριξε με κάθε τρόπο. Μαζί του και ο καθηγητής, αείμνηστος Στράτος Ζεγκίνης, Ίμβριος, συμμαθητής του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και επί χρόνια βιβλιοθηκάριος του Πατριαρχείου, ο οποίος φρόντιζε πάντα για τις επαφές μας και τις συναντήσεις μας στο Φανάρι.

Έτσι, ξεκινήσαμε:

— Στην Αγιά Σοφιά, όπου όλοι ρίγησαν από συγκίνηση.

— Στον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, όπου γίναμε δεκτοί με σεβασμό.

— Στο Βόσπορο, τραγουδώντας πάνω στο καράβι τα «Δώδεκα Ευζωνάκια».

— Στην πλατεία Ταξίμ, στα Χανουμάκια, γεμάτα κέφι και φως.

— Στην Αραβική Αγορά, όπου το παζάρι μάς γύρισε αιώνες πίσω.

— Και φυσικά, δεν ξεχνάμε τα… ψάρια που πήδηξαν από το τηγάνι, όπως λέει η παράδοση την ώρα που "η Πόλις εάλω".

Η αποστολή συνοδευόταν από τηλεοπτικό συνεργείο της ΔΙΟΝ τηλεόρασης, που κατέγραψε στιγμές χαράς, συγκίνησης και ιστορικής μνήμης. Η τρίτη ηλικία το χάρηκε όσο λίγες φορές — ένα ταξίδι ψυχής, που αποδείχθηκε πολύ περισσότερο από μια εκδρομή.

Ξεχωριστή στιγμή, η συνάντηση με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με τον οποίο φωτογραφηθήκαμε. Η εικόνα εκείνη αποτελεί για όλους μας ιερό ενθύμιο.

Αξέχαστη και η στιχομυθία με έναν Τούρκο που ρώτησε τον δήμαρχο:

— Από πού είστε;

Και η απάντηση ήρθε κοφτή και περήφανη:

— Από εδώ.

Ο Τούρκος έμεινε άφωνος. Γιατί μερικές απαντήσεις κουβαλούν την ιστορία μέσα τους.

Αυτό το ταξίδι στην Πόλη θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές μας. Ήταν ένα προσκύνημα, μια γιορτή, ένα βίωμα.

Και πάνω από όλα: ήταν τιμή μας που πήγαμε.

Αποχαιρετισμός στον Θανάση ΜΑΤΟ

Από τον πρώην Αντιδήμαρχο Αν. Ολύμπου Κωνσταντίνο Γιαντσιο 

Με σεβασμό και βαθιά συγκίνηση αποχαιρετώ σήμερα έναν άνθρωπο που άφησε έντονο και ουσιαστικό αποτύπωμα στην ιστορία της Λεπτοκαρυάς: τον Αθανάσιο (Θανάση) ΜΑΤΟ, πρώην Πρόεδρο της Κοινότητας.

Ο Θανάσης ΜΑΤΟΣ υπήρξε οραματιστής και πρωτοπόρος. Το 1959, σε ηλικία μόλις 27 ετών, εξελέγη ο νεότερος κοινοτάρχης στην Ελλάδα και υπηρέτησε με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Ξαναεξελέγη το 1964 και το 1975, παραμένοντας πάντα κοντά στους ανθρώπους και στις ανάγκες του τόπου.

Επί των ημερών του ξεκίνησαν και υλοποιήθηκαν κρίσιμα έργα για την ανάπτυξη της Λεπτοκαρυάς: η διάνοιξη δρόμων εντός του οικισμού, η χάραξη του σημερινού κεντρικού άξονα του χωριού μέχρι την παραλία, η επέκταση του δικτύου ύδρευσης, η κατασκευή του κοινοτικού καταστήματος στην παραλία – γνωστού ως “Το Κοχύλι” – που επί χρόνια υπηρέτησε τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, προτού κατεδαφιστεί από νεότερες διοικήσεις.

Με θάρρος και διορατικότητα, προχώρησε και στη διανομή κοινοτικών κλήρων προστατεύοντας τη δημόσια γη από καταπατήσεις και βάζοντας τάξη σε μια περιοχή που κινδύνευε να αφεθεί στο έλεος της αυθαιρεσίας.

Ο Θανάσης ΜΑΤΟΣ δεν ήταν απλώς ένας αιρετός. Ήταν ένας πραγματικός εργάτης του τόπου, με βαθιά αγάπη για τη Λεπτοκαρυά και τους ανθρώπους της. Η μνήμη του είναι άρρηκτα δεμένη με την πρόοδο της κοινότητάς μας.

Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους οικείους του.

Αιωνία του η μνήμη.

Μήτρος Πέτροβας: Ο δάσκαλος του Κολοκοτρώνη και η ψυχή της ανυπότακτης Ρωμιοσύνης

 

Γεννημένος το 1745 στη Γαράντζα Μεσσηνίας, ο Μήτρος Πέτροβας ήταν ένας από τους παλιότερους αγωνιστές του ελληνικού γένους. Πολέμησε στα Ορλωφικά του 1770 και για δεκαετίες κράτησε τα όπλα ενάντια στους Τούρκους, στα βουνά της Πελοποννήσου.

 Ο θάνατος του Κωνσταντή και η ανατροφή του Θεόδωρου

Το 1770, ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πατέρας του Θεόδωρου, σκοτώθηκε σε ενέδρα από τους Οθωμανούς. Ο μικρός Θεόδωρος ήταν μόλις 10 ετών. Τότε, ο Μήτρος Πέτροβας τον πήρε υπό την προστασία του και του στάθηκε σαν θετός πατέρας και καθοδηγητής. Τον έμαθε να πολεμά, να μην σκύβει το κεφάλι, και να σέβεται το αίμα που είχε ήδη χυθεί.

  «Μη σκύβεις το κεφάλι ποτέ. Εμείς γεννηθήκαμε για τα βουνά και την λευτεριά.» — φράση που του αποδίδεται προφορικά

Επαναστάτης στα 75

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, ο Πέτροβας ήταν 75 ετών. Παρ’ όλα αυτά, πήρε και πάλι τα όπλα. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες και βοήθησε με την πείρα του τους νεότερους οπλαρχηγούς. Ήταν μια ζωντανή γέφυρα ανάμεσα στα Ορλωφικά και την Εθνεγερσία.

Μετά την απελευθέρωση, δεν άντεξε να βλέπει τους Βαυαρούς να κυβερνούν έναν υπερήφανο λαό, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς σεβασμό για τους αγωνιστές, χωρίς να καταλαβαίνουν την πείνα και την ψυχή του τόπου. Είδε τον Κολοκοτρώνη φυλακισμένο και πολλούς καπετάνιους παραγκωνισμένους.

Το 1834, ξεσηκώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά ενάντια στην Αντιβασιλεία του Όθωνα. Μαζί με άλλους οπλαρχηγούς (όπως ο Γριζάλης και ο Τσαμαλής) κατέλαβαν τη μισή Πελοπόννησο.

Η εξέγερση καταπνίγηκε. Ο Μήτρος Πέτροβας, τότε 88 ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο, όπως και οι υπόλοιποι ηγέτες της. Δεν εκτελέστηκε, για να αποφευχθεί ή λαϊκή αντίδραση. Όμως έζησε τα τελευταία του χρόνια βλέποντας το όραμα της λευτεριάς προδομένο από ξενόφερτους.

 Πηγές και Αναφορές:

Ιστορικά Αρχεία της Εξέγερσης του 1834 – Εθνική Βιβλιοθήκη

"Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη", εκδ. Νέα Σύνορα

Αρχείο el.wikipedia.org (λήμματα: Μήτρος Πέτροβας, Ορλωφικά, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης)

Τοπικές μαρτυρίες Μεσσηνίας, Γαράντζας

Έλληνες στην ψυχή – Η αποστολή μιας ΑΜΚΕ πολιτισμού

 

Συχνά ακούμε φράσεις όπως «ψάχνουμε Έλληνες στην ψυχή». Δεν πρόκειται για ρομαντική υπερβολή, αλλά για ένα ουσιαστικό κάλεσμα — ένα κάλεσμα επιστροφής στην ταυτότητα, όχι ως παρελθόν, αλλά ως ζωντανή συνέχεια.

Στην Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία orfikon echoes of orfeus πιστεύουμε ότι η ελληνική ψυχή δεν περιορίζεται σε μια περίοδο της ιστορίας, ούτε σε ένα σύνολο στερεοτύπων. Είναι το πνευματικό και πολιτιστικό αποτύπωμα ενός λαού που μέσα στους αιώνες μεταμορφώθηκε, αγωνίστηκε, δημιούργησε και επιβίωσε. Η ψυχή της Ελλάδας δεν ανήκει μόνο στους αρχαίους φιλοσόφους, αλλά και στους ανώνυμους δημιουργούς, στους πρόσφυγες, στους ποιητές, στους νέους που αναζητούν νόημα μέσα στη σημερινή πραγματικότητα.

Για εμάς, το να είσαι Έλληνας στην ψυχή σημαίνει να αναγνωρίζεις ότι είσαι η συνέχεια — όχι αντιγραφή, όχι μουσειακό κατάλοιπο, αλλά ζωντανός κρίκος. Και αυτή η συνέχεια δεν είναι μονοδιάστατη: περιλαμβάνει τη μυθική σκέψη του Ορφέα, την πολιτική φιλοσοφία, την παράδοση της κοινότητας, τον χορό, τη μουσική, τη γλώσσα, αλλά και την ηθική της αντίστασης και του στοχασμού.

Γι’ αυτό και η αποστολή της ΑΜΚΕ μας είναι να αναδείξει τη σύνθεση όλων αυτών. Χωρίς να εξιδανικεύουμε, χωρίς να σβήνουμε τα δύσκολα, χωρίς να διχάζουμε. Να φέρουμε στο φως αυτό που ενώνει: η βαθιά συνείδηση ότι όλα όσα έγιναν — έγιναν, και εμείς είμαστε εδώ για να τα γνωρίσουμε, να τα σεβαστούμε και να τα συνεχίσουμε.

Η ΑΜΚΕ Orfikon echoes of orfeus δημιουργήθηκε ακριβώς γι’ αυτό: να στηρίξει πολιτιστικές δράσεις, εκπαίδευση, εκδόσεις, εκδηλώσεις και διαλόγους που καλλιεργούν όχι τον τυφλό θαυμασμό του παρελθόντος, αλλά την ενεργή πολιτιστική συνείδηση. Τη βαθύτερη έννοια του να είσαι Έλληνας — στην ψυχή.

Γιορτή της Σαρδέλας στην Παραλία Λεπτοκαρυάς

 

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη Γιορτή της Σαρδέλας στο ρέμα Αγίου Μηνά, στην παραλία Λεπτοκαρυάς, υπό την αιγίδα του Δήμου Δίου-Ολύμπου. Οι τοπικοί σύλλογοι πρόσφεραν απλόχερα σαρδέλες και φιλοξενία, δημιουργώντας μια γιορτινή ατμόσφαιρα.

Ξεχώρισαν τα χορευτικά της Πνευματικής Κίνησης Λεπτοκαρυάς, που με παραδοσιακές φορεσιές και χορούς κράτησαν ζωντανό το νήμα της παράδοσης, κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού.

Λεπτοκαρυά: Ντουζιέρες στην παραλία… χωρίς νερό!

 

 

Η θερινή σεζόν ξεκίνησε, τουρίστες ήρθαν, αλλά μερικές ντουζιέρες που τοποθετήθηκαν στην παραλία παραμένουν χωρίς νερό. Το αποτέλεσμα; Οι λουόμενοι φεύγουν με την αλμύρα — και με κακή εντύπωση.

Τι ισχύει:

Οι παραχωρησιούχοι με ξαπλώστρες έχουν ευθύνες, αλλά τις ντουζιέρες τις χρησιμοποιούν όλοι.

Ο Δήμος εισπράττει τέλη και μισθώματα. Έχει υποχρέωση να παρέχει βασικές υποδομές (ντουζιέρες, τουαλέτες, καθαριότητα).

Ο κάθε τουρίστας για 10 διανυκτερευσεις πληρώνει 20€ τέλος διαμονής – στην Ευρώπη αυτά πάνε στον Δήμο για έργα. Εδώ;

Τελικά;

Οι συλλογικές εκδηλώσεις στην Λεπτοκαρυά είναι πολύτιμες . Ωστόσο για τα ντουζ; Καμία συλλογική κίνηση. Και οι επαγγελματίες του τουρισμού; Ο καθένας πετά το μπαλάκι στον άλλον.

  Κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη. Οι τουρίστες δεν συγχωρούν την προχειρότητα.

Οι ντουζιέρες πρέπει να λειτουργούν – τώρα.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ Γαντσιος 

Εικόνα εγκατάλειψης της πρώην κατασκήνωσης κιλκισίου στην Λεπτοκαρυά

 

Από τη βόρεια πλευρά της παραλίας Λεπτοκαρυάς, λίγο πριν το ρέμα του Αγίου Μηνά, υπάρχει ένας εγκαταλελειμμένος χώρος που κάποτε λειτουργούσε ως κατασκήνωση, πιθανώς της Μητρόπολης Κιλκίς – δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για ορθόδοξη ή άλλη δομή.

Τα κτίρια βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση, με σπασμένες οροφές, σαπισμένα υλικά και φράχτες που παραπέμπουν σε εγκατάλειψη δεκαετιών. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την εικόνα της κατάρρευσης, ζει σήμερα ένας άνθρωπος – χωρίς έλεγχο, χωρίς υποδομές, χωρίς αξιοπρέπεια.

Ως πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, γνωρίζω καλά πως εκείνη η περιοχή εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης Λεπτοκαρυάς και απέκτησε χρήση γης. Δημιουργήθηκε γήπεδο 5x5 και παιδική χαρά – με κόπο και σχεδιασμό. Όμως ο υπόλοιπος χώρος έμεινε έρμαιο του χρόνου.

Σήμερα, τουρίστες από όλη την Ευρώπη επισκέπτονται τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια της περιοχής. Επενδυτές έχουν βάλει εκατομμύρια ευρώ στην ανάπτυξη. Κι εμείς τους προσφέρουμε για θέα την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και μια ξεχασμένη κατασκήνωση που δεν ξέρει κανείς ποιος την διαχειρίζεται.

Πού είναι οι φορείς; Πού είναι η Εκκλησία; Πού είναι το κράτος;

Η εικόνα αυτή δεν μας τιμά – ούτε ως κοινωνία, ούτε ως Δήμος, ούτε ως Τουριστικός Προορισμός. Είναι ώρα να αναλάβει κάποιος την ευθύνη:

  Να εξεταστεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς

  Να γκρεμιστούν τα επικίνδυνα κτίσματα

  Να καθαριστεί και να αξιοποιηθεί σωστά ο χώρος

Η Λεπτοκαρυά αξίζει πολύ καλύτερη εικόνα από αυτή.

Γιατί όλα να περνάνε από την Αθήνα?

 Ολοι ή αποκέντρωση περνάει από την Αθήνα 

Αυτοδιοίκηση ή Ετεροδιοίκηση; 

! Ο Δήμος Δίου-Ολύμπου είναι ευλογημένος με τον μυθικό Όλυμπο και την θάλασσα, με ιστορία και πολιτισμό, με παραγωγή και τουρισμό. Από τη Λεπτοκαρυά μέχρι τον Πλαταμώνα και από το Δίον ως τις παλιές κοινότητες της Σκοτίνας και του Παντελεήμονα, χιλιάδες επισκέπτες και μόνιμοι κάτοικοι βλέπουν καθημερινά τις ελλείψεις.

  Ούτε ντους πια στις παραλίες.

 Ελάχιστοι υπάλληλοι καθαριότητας.

 Ανεπάρκεια σε ελεγκτικούς μηχανισμούς.

 Αδυναμία προσλήψεων, γιατί όλα περνούν από την Αθήνα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το τέλος διαμονής, που φέτος φτάνει τα 20€ για 10 μέρες ανά δωμάτιο, εισπράττεται μεν από τον επισκέπτη στην πόρτα, αλλά τα χρήματα πάνε πάλι στην Αθήνα. Στην ΕΕ το εισπράττει ο δήμος, εδώ ούτε που τα βλέπει , γιατί;;⁶

Τι αυτοδιοίκηση είναι αυτή;

Όταν δεν μπορείς να προσλάβεις ούτε έναν υπάλληλο χωρίς άδεια από τα κεντρικά,

Όταν εισπράττονται τέλη και φόροι χωρίς ανταποδοτικότητα,

Όταν περιμένεις εγκρίσεις για να καθαρίσεις ένα ρέμα ή να απομακρύνεις μπάζα,

τότε αυτό δεν λέγεται αυτοδιοίκηση.

Αυτό λέγεται ετεροδιοίκηση.

Δεν ζητάμε χάρη – απαιτούμε δικαιοσύνη

 Οι τουριστικές περιοχές χρειάζονται ενίσχυση.

 Οι αγροτικές κοινότητες αξίζουν ίση υποστήριξη.

 Οι δήμοι που κρατούν το εθνικό brand “Όλυμπος” δεν μπορεί να λειτουργούν με ρυθμούς δεκαετίας ’60.

🔊 Ας ακουστεί στην ΚΕΔΕ και στα υπουργεία:

  Ο Δήμος Δίου-Ολύμπου δεν είναι απλώς τουριστικός.

Είναι το σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού.

Απαιτεί πραγματική αυτοδιοίκηση, με πόρους, προσωπικό, σεβασμό και ελευθερία λήψης αποφάσεων.

#ΟλύμπουΦωνή #ΔήμοςΔίουΟλύμπου #ΑυτοδιοίκησηΤώρα #ΟλύμπουΑξιοπρέπεια #ΚΕΔΕ2025

Ευρώπη χωρίς στρατηγική, Ελλάδα χωρίς αποτροπή, Τουρκία χωρίς κόστος

 

Η ευρωπαϊκή άμυνα χωρίς κοινή γραμμή, η ελληνική διπλωματία χωρίς εγγυήσεις, και μια Τουρκία που από τους συμμάχους, ενισχύεται αντί να απομονώνεται.